• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Explosions in the Sky: Tussen euforie en melancholie.

Vorige maand verscheen All of a Sudden I Miss Everyone van Explosions in the Sky. Het viertal stelt het album voor tijdens een vier maanden lange tournee doorheen de Verenigde Staten en Europa. Eén van de eerste shows spelen ze in een uitverkochte AB in Brussel. Enkele uren voor het concert polst Kindamuzik naar reacties over de toch wel verdeeld onthaalde nieuwe plaat bij bassist Michael James.

Tekst: Geertje Cools

Beeld: Hans van der Linden

Publicatiedatum: 14 maart 2007

De Texanen bewandelen amper nieuwe paden maar blijven trouw aan hun versie van instrumentale post-rock, gekenmerkt door heldere gitaren, een warme bas en een stevig roffelende drum. De opnames dateren alweer van augustus 2006. Is bassist Michael James nog steeds tevreden over het album?

“Ja, ik ben er zeer tevreden mee. Eerst waren we niet tevreden met de mix maar dan hebben we de nummers warmer en voller laten klinken. In vergelijking met onze vorige platen horen nu meer mensen het album. Er zijn mensen die het heel goed vinden, er zijn er die het wel goed vinden maar niet zo goed als de vorige, maar er zijn er ook meer die het niet goed vinden. Uiteraard houdt niet iedereen van onze muziek. We krijgen alleszins veel meer feedback dan vroeger, een goede zaak.”

Lezen jullie de reviews?
“Ja, uiteraard en we praten er veel over in de groep, wat logisch is omdat we erg goede vrienden zijn. Het is een nieuwe ervaring dat er zoveel critici zijn die over de plaat spreken en schrijven. Het is een andere manier om naar onze muziek te luisteren, door de oren van iemand anders. Ikzelf kan niet objectief naar onze eigen platen luisteren.

Wanneer de critici je eigen plaat niet goed vinden, voel je je soms wel slecht, maar ergens hou ik daar ook van, het geeft immers een inzicht in onze muziek vanuit het perspectief van een buitenstaander.”

Hoe waren de reacties op How Strange, Innocence, jullie debuut dat onlangs opnieuw uitkwam?
“Het is gek, sommige mensen vinden deze plaat heel goed terwijl wij er niet meer zoveel van houden. Het album is zeven jaar oud, er naar luisteren is een beetje zoals naar een oude foto van jezelf kijken: ‘Had ik die kleren aan, was mijn kapsel toen zo?’. Ik ben er niet beschaamd over maar ik vind ze niet zo goed als onze latere platen, we zijn ondertussen een stuk volwassener geworden.”

Veel concerten van deze tournee zijn reeds lang op voorhand uitverkocht.
“We hebben in het verleden al voor volle zalen gespeeld, maar nu spelen we in grotere zalen en sommige shows zijn reeds maanden uitverkocht. Dat is nieuw voor ons. Het zorgt wel niet voor meer druk. Of er nu driehonderd of drieduizend mensen naar ons luisteren, we zullen de beste show spelen die we kunnen spelen. Ik ben vooral erg gevleid dat zoveel mensen komen om ons te steunen.”

Kijken jullie vaak terug op wat voorbij is, zeker nu jullie in een fase zitten waarin je publiek groter wordt?
“We doen dit voortdurend. We hebben wel nooit een carrièreplan gehad, alles is zomaar gebeurd. Er komt uiteraard een zekere planning aan te pas, maar die reikt slechts vier maanden verder, zeker geen vier jaar. Ik heb geen idee waar we met de band naartoe gaan. Op dit moment is Explosions in the Sky de enige job die we hebben, we moeten niet naar huis gaan om te werken. Dat is zeer fijn en we hopen dit zo lang mogelijk te houden. Dus eigenlijk hebben we wel een plan.”

Wie kwam er op het idee om piano toe te voegen aan de nieuwe plaat?
“Ik weet het niet. Voor we aan de nummers begonnen te schrijven hebben we het er al eens over gehad, om piano te gebruiken. Toen we werkten aan de nummers zeiden we tegen elkaar dat het erin zou passen, dus haalden we er een elektrische piano bij. Het was een experiment.

De piano gaf een nieuwe sfeer aan het nummer, we behielden het geluid en het experiment was geslaagd. Het had evenzeer niet kunnen slagen. Niemand van ons had ooit al piano gespeeld. In plaats van de melodie in ons hoofd eerst op gitaar te spelen, speelden we die op piano. Chris (Hrasky) speelt piano op het derde nummer, ik op het vierde nummer, en Munaf (Rayani) op het zesde nummer.”

All of a Sudden I Miss Everyone gaat over verlies en isolatie. Is de plaat geïnspireerd op een bepaalde gebeurtenis uit jullie leven?
“Ze is niet echt gebaseerd op iets concreet. In 2004 hebben we anderhalf jaar bijna non-stop getoerd en geraakten we geïsoleerd van thuis. We misten iedereen heel erg terwijl we onderweg waren. Maar wanneer je dan thuiskomt wil je gewoon in je kamer zitten en tegen niemand praten, omdat je op toer constant door mensen wordt omringd.

We zijn allemaal door die fase van vervreemding van onze vrienden en familie gegaan. Je beseft ineens dat je alleen bent, dat je mensen wil zien, maar dat ze er niet zijn omdat je iedereen hebt weggeduwd. Die ervaring, een soort van post-toerdepressie, hadden we allemaal. Zo is het thema van verlies en isolatie in het album geslopen. Het gaat ook over het weer oppakken van je leven na een periode van vervreemding, iedereen die je hebt gemist opnieuw in je leven brengen.”

Droefheid was indertijd één van de uitgangspunten om de band op te richten, het is altijd een belangrijk onderwerp geweest voor jullie.
“Zeker. Maar we willen ons niet zozeer focussen op één emotie en de rest uitsluiten. We willen niet alleen maar droeve muziek spelen, of enkel vrolijke muziek. We willen beide soorten muziek maken, over elke emotie die een mens kan ervaren. Er zit zeker veel droefheid in onze muziek en wij vier hebben ook wel de neiging om soms depressief te zijn.”

Is het dan geen contradictie dat Explosions in the Sky, in vergelijking met andere instrumentale gitaarrockbands zoals Mono of Mogwai, zo positief en hoopvol klinkt, vooral op Earth is Not a Cold Dead Place?
“Dat is een interessant gegeven. Toen we All Of A Sudden I Miss Everyone af hadden vonden we het een donkere, deprimerende plaat, maar velen vinden ze net optimistisch en hoopvol. Maar op Earth is Not a Cold Dead Place was dit echt de bedoeling, we wilden blijer en romantisch klinken. Deze keer gingen we voor een donkerder, melancholisch geluid.

Dit vind ik zo goed aan instrumentale muziek, het kan evenveel verschillende betekenissen hebben voor verschillende mensen. De interpretatie is echt van jou, niemand zegt wat je moet voelen bij de muziek.”

Vooral live klinken jullie nummers erg meeslepend. Concerten van Explosions in the Sky zijn voor het publiek vaak een intense emotionele én fysieke ervaring. Geldt dit ook voor jullie? Zo ziet het er alleszins uit.
“Ja, we willen ons volledig geven. Wanneer ik naar een concert ga is dat ook wat ik wil zien: muzikanten die spelen met passie en emotie. Bij concerten van The Arcade Fire en Animal Collective bijvoorbeeld krijg ik een speciaal, pakkend gevoel. Beide bands zijn fantastisch live en brengen hun shows met zoveel energie en emotie.

Ik zie dit niet genoeg, ik wil dat meer groepen zo spelen. Daarom doen we ieder concert ons best, geven we alles wat we kunnen. Soms ben je tijdens een lange toer slechtgehumeurd of heb je niet genoeg geslapen, maar vanaf het moment dat ik op het podium sta en de energie van de anderen en het publiek voel, geraak ik er altijd in.”

Voelt live spelen soms aan als een professionele verplichting?
“We hebben zeker een professionele verplichting. Soms voelt het wel eens aan als werk, maar dat is geen probleem, dit is de beste job die ik ooit heb gehad. Voor geen enkele andere job wil ik zo hard werken als voor deze job. Ik ben het meest gepassioneerd door muziek maken en spelen. Wanneer we op een podium staan voelt het niet aan als werk. Indien dat ooit zou gebeuren, dan stoppen we er beter mee.

In elke job heb je dagen dat je niet wil gaan werken maar je gaat sowieso. Dat zal bij ons ook gebeuren. Maar er is altijd het gevoel dat we mensen over de hele wereld bereiken met onze muziek. Dat maakt het iets gemakkelijker om naar het werk te gaan.”

Spelen jullie na deze toer nog op festivals?
“Ja, ik kan er wel nog geen namen op plakken. Voorlopig is ons programma enkel tot en met juni bekend. Dan hebben we even vakantie maar we keren waarschijnlijk terug naar Europa voor de zomerfestivals en in oktober voor een nieuwe toer.”

Hebben jullie nog plannen voor een soundtrack?
“Indien de kans zich voordoet. We zijn niet op zoek naar een schrijver of regisseur die met ons wil samenwerken. Ooit doen we dit misschien wel maar nu hebben we het te druk met andere dingen. Het interesseert ons alleszins enorm. We hebben er ooit een gemaakt, voor de film Friday Night Lights van Peter Berg. Dat was een zeer fijne ervaring, we willen het zeker nog eens doen.”

http://www.kindamuzik.net/interview/explosions-in-the-sky/explosions-in-the-sky-tussen-euforie-en-melancholie/15047/
Meer Explosions in the Sky op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/explosions-in-the-sky