http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Beulah | Yoko

Beulah balanceert tussen opgetogenheid en melancholie.
CD, Fargo/PIAS

Tekst: Jurgen Tiekstra

Publicatiedatum: 31 januari 2004

Frontman Miles Kurosky is het zat om met de Beach Boys vergeleken te worden. Een andere vergelijking dan: op hun vierde album klinkt Beulah als een milde versie van Elliott Smith tijdens diens hi-fi-periode. Ook wilde Kurosky dat dit album meer zou ademen dan de vorige. Sleutelwoord: ruimtelijkheid. Dat is echter één van de kenmerken waaraan Beulah op Yoko juist niet voldoet. Onder meer door het omfloerste geluid hebben de songs in het begin de neiging langs je heen te glijden. Beulah doet bovendien geen overwachte dingen. De liefdesliedjes zijn ingebed in een warme sound, bevatten veel samenzang en worden incidenteel aangevuld met gezellige blazers. Feel good music zogezegd. Dat is echter een halve waarheid.

Wat ze doet, doet Beulah goed: popliedjes smeden. Het gevoel bekruipt je wel dat door meer dynamiek en stekeligheid de muziek aan eeuwigheidswaarde zou winnen. Door de juiste balans te zoeken tussen melancholie (vooral tekstueel) en opgetogenheid (vooral muzikaal) waakt de band er wel voor niemendalletjes te produceren. Dat bitterzoete is wat Beulah boeiend houdt. Als je leest dat drie van de zes bandleden onlangs gescheiden zijn, ben je blij dat het album nog zo'n fijne verdeling heeft gekregen. Bij Beulah eindigen de nummers nooit in mineur.