http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Beulah

De soundtrack van een zonovergoten dag.
16 april 2004, Ekko, Utrecht (NL)

Tekst: Ernst-Jan Hamel

Publicatiedatum: 19 april 2004

Stelling 1: Brian Wilson en John Lennon zijn verantwoordelijk voor de mooiste liedjes aller tijden.
Stelling 2: Muziek moet mooi zijn, niet per se origineel of moeilijk. Couplet, refrein, couplet, refrein, enzo. Liever zoete klanken en meerstemmige zang dan pretentieuze muziek die eerder een statement is dan een poging tot een popliedje.
Stelling 3: Love makes the world go round. Geef mij maar songteksten over meisjes en relaties.

Als je het met deze stellingen eens bent moet je eens naar Beulah luisteren. De band uit San Francisco maakt pop die de goedkeuring van Brian Wilson zou wegdragen. Het laatste album van de band uit San Franciso, Yoko, dat sinds februari dit jaar in de winkels ligt, is wat donkerder en introspectiever van aard dan de vorige platen. Tijdens het opnemen van Yoko waren drie bandleden verwikkeld in een scheiding en zanger Miles Kurosky brak met zijn vriendin. En dat is te merken in de teksten. Kurosky hunkert in 'My Side of the City' ("there's nowhere that I'd rather be, than here with you, holding you near"), maar is venijnig in 'Landslide Baby' ("you're scared and you're weak and you don't give a fuck about me, and I do believe that you hate yourself").

Muzikaal raakt Beulah steeds verder verwijderd van het etiket Elephant 6, het label waar Beulah ooit op begon. De psychedelische retropop met The Beach Boys als grote inspirator (het kenmerk van alle Elephant 6-platen) heeft Beulah geleidelijk vaarwel gezegd. De band heeft nu een volwassener geluid, en zit meer in de hoek van The Flaming Lips.

Waarschijnlijk zijn de in het begin genoemde stellingen ook toepasbaar op de The Shins, die dezelfde avond in Rotterdam op het Motel Mozaïque-festival spelen, want het Utrechtse Ekko is slechts halfgevuld. Na een alleraardigst optreden van het voorprogramma Gloricz Jim, Utrechts beste popband, is het de beurt aan de zes sympathieke Amerikanen van Beulah. De hier en daar lege plekken in de zaal kunnen de pret niet drukken; de band is in opperbeste stemming. Ze proberen de tourmanager aan de vrouw te helpen ("our tourmanager is looking for a girl, he's right there in the back"), nodigen drie mensen uit het publiek uit voor wat achtergrondvocalen en complimenteren de Domstad ("of all the Dutch cities we've visited so far, this is definitely the nicest").

Oude en nieuwe nummers wisselen elkaar af, Beulah heeft ruim keuze met een oeuvre van 4 platen. Het geluid is af en toe vrolijk pompend (goede bassist), maar op andere momenten lekker luchtig en transparant. Waar andere rockbands nog weleens non-stop de gitaar over de sound heen leggen, zijn er bij Beulah genoeg rustige momenten waar de hoofdrol is voor de twee toetsenisten. Gitarist Bill Swan wil ook wel eens de trompet oppakken en dat zorgt voor een prettige afwisseling van instrumentarium en sound.

Het helaas wat korte (geen toegift), maar goedgeluimde concert was de ideale soundtrack voor een zonovergoten dag die inderdaad Utrecht op haar mooist toonde. Verliefde stelletjes in het Wilhelminapark, een ijsje bij Venezia en 's avonds vrolijkheid troef met Gloricz Jim en Beulah, wat wil een mens nog meer?

fotografie: Peter Ellenby