• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Rufus Wainwright

Mooi en elegant.
13 oktober 2003, Paradiso, Amsterdam (NL)

Tekst: Alexis Vos

Publicatiedatum: 16 oktober 2003

De herfstvakantie was begonnen, dus een perfect moment voor Di-Rect om hun nieuwe toernee te beginnen. Van krijsende tienermeisjes tot kleine kinderen met hun ouders waren er op uit getrokken. Er werd nog net geen limonade aan de bar geschonken. Hoewel er bier voorradig was, was één blik op gitarist Frans "Spike" van Soest genoeg om de irritatiemeter vuurrood te doen gloeien. Gauw naar boven waar bij voorbaat al iets moois stond te wachten, namelijk het allereerste optreden van Rufus Wainwright in Nederland ooit.

Een overeenkomst van Di-Rect met Wainwright is moeilijk te zoeken, behalve dan dat het ze allebei behoorlijk voor de wind gaat. Rufus is zo'n iemand die alles meeheeft: jong, succesvol, mooi en bovenal uitermate getalenteerd. Maar wat wil je ook als zoon van Kate McGarrigle en folkzanger Loudon Wainwright III en broer van Martha. Al op 6-jarige leeftijd is hij actief in de muziek en kon hij zijn stem ontwikkelen tot het krachtige en indrukwekkende wapen dat het nu is. In 1998 maakte hij zijn solodebuut en de vergelijkingen met Jeff Buckley en Brian Wilson maakte hij geheel waar. Zijn eigengereide mix van pop, crooner, opera en bekentenisvolle teksten vonden hun voorlopige hoogtepunt op tweedeling Poses. Nu is dan Want One uit, waarvoor hij zoveel materiaal had dat deze begin volgend jaar gevolgd wordt door Want Two.

Rufus opende zijn optreden met het prachtige 'Grey Gardens' om vervolgens te verkondigen dat hij ter ere van zijn podiumdebuut een rijke greep zou doen uit zijn gehele catalogus. Een mooi gebaar naar de volle zaal die vanaf de eerste tonen aan zijn lippen hing. En dat hij alleen een piano en gitaar tot zijn beschikking had maakte het alleen maar mooier. De rijke en volle arrangementen zijn één van de kenmerken van de in New York wonende Candees en om dan uitgekleede versies te horen was uitermate interessant. En geruststellend in de zin dat ze nogsteeds overeind bleven. Op 'Oh What A World' vermengt hij op ingenieuze wijze Ravels 'Bolero', maar door het pianospel net iets te veranderen wist hij ook nu de mix door te trekken. Zijn muziek mag nog wel eens zwaarmoeding zijn, op de juiste momenten weet hij er altijd een lichtvoetig tintje aan mee te geven. Ook live vertelt hij korte, amuserende verhaaltjes voor de nummers en mocht hij muzikaal eens een foutje te maken dan was hij de eerste om het toe te geven. Rufus was in gay capital Amsterdam dan ook in opperbeste stemming. Hier kon hij wel 'Gay Messiah' spelen en niet worden aangeklaagd door religieuze fanaten.

Maar liefst twee uur lang betoverde hij de zaal met zijn volle stem en charmante presentatie. In Amerika wordt hij op handen gedragen door alles wat young, hip en liberal is. Tori Amos is nog steeds ontzetted populair in Nederland en het zal niet lang meer duren voordat de 30-jarige Rufus Wainwright ook door dit publiek wordt ontdekt. Met dit concert heeft hij hier de eerste aanzet toe gegeven.

http://www.kindamuzik.net/rock/article.shtml?id=4270
Meer Rufus Wainwright op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/rufus-wainwright