Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Elf jaar na hun oprichting klinkt Karate toegankelijker dan ooit tevoren. Op Pockets¸ de zesde plaat, kiest de band bewust voor een nieuwe aanpak. Geen lange aan jazz refererende structuren meer maar kortere nummers. En zo werd Pockets met ruim 38 minuten de kortste plaat uit het bestaan van de band.
Verhaallijnen doorkruisen melodieën en net zoals eerder zorgen het gesoleer en de inventieve drums voor de nodige diepgang. Het is weerom Farina’s typische stem die je op sleeptouw neemt doorheen het nieuwe universum waar de structuren compacter zijn en waar je verhaaltjes ingefluisterd worden. En ook al is de evolutie even wennen, net zoals toen ze in 2000 Unsolved met jazz injecteerden trouwens, toch komen er weer enkele pareltjes bovendrijven. Zo bezorgt bijvoorbeeld het stuwende ritme ‘Water’ spontaan een plaatsje onder je hersenpan. Een voortkabbelende melodie, variaties op hetzelfde thema en heldere teksten worden bijeengehouden door een refrein dat op regelmatige tijdstippen opduikt.
Ook al is het aangenaam wegdromen bij Pockets, toch zijn niet alle nummers even baanbrekend. Zo zakt het niveau halfweg de plaat even weg. ‘Alingual’ en het enigszins up-tempo ‘Tow Truck’ klinken op een bepaalde manier als herwerkingen van oudere ideeën en weten de gevoelige snaar niet ten volle te raken. Dat dit jammer is behoeft geen uitleg, maar gelukkig heeft Karate voldoende muzikale achtergrond en expertise in huis om de nummers nog behoorlijk in te kleden.
Pockets kwam met de hulp van een gastmuzikant tot stand. En die eer viel te beurt aan Chris Brokaw (ex-Codeine/ex-Come/The New Year) die op twee nummers het gitaarspel voor zijn rekening neemt. Farina hield zijn gesoleer even voor zich en Brokaw kreeg de vrijheid om de nummers naar goeddunken in te vullen. En dit had bijvoorbeeld het licht fantastische ‘Concrete’ tot resultaat, dat zich gedurende acht en een halve minuut ontpopt tot het perfecte huwelijk tussen Come en Karate.
Conclusie? Pockets geeft een nieuwe fase aan in de evolutie van een band die perfect op de hoogte is van zijn technische mogelijkheden. Korter en toegankelijker zijn termen die Karate bewust in het achterhoofd hield. Tot een meesterwerk heeft dit (nog) niet geleid maar dat neemt niet weg dat het resultaat er zeker mag zijn.
http://www.kindamuzik.net/reviews/article.shtml?id=7024
Meer Karate op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/karate
Deel dit artikel: