• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Yo La Tengo | Prisoners of Love

Nog lang geen oude lullenkoek
CD, Matador/V2

Tekst: Wilko van Iperen

Publicatiedatum: 22 april 2005

Het is eigenlijk de eerste keer dat Yo La Tengo ons een beetje teleurstelt. Na mooie titels als Painful, Electr-O-Pura en I Can Feel the Heart Beating as One komt Prisoners of Love een beetje banaal over. Wat is er gebeurd met die Newyorkse band die lekker pretentieuze pop maakt, lichtelijk off beat en nooit voorspelbaar? Alleen de titels al hadden zo’n lekker intellectueel randje om bij te watertanden. En dan nu dit!

Maar wie ligt er wakker van een stomme titel als je een overzicht wordt aangeboden van zesentwintig nummers op een dubbel-cd of zelfs tweeënveertig nummers op drie cd’s waarvan Yo La Tengo zelf stelt dat het een oppervlakkige keuze is van fonkelende, maar oud wordende nummers uit de periode 1985-2003. Tja, dat is pas een manier om je overzichtswerk aan te prijzen. Wie het trio kent weet echter dat er in die periode veel is gebeurd…veel moois.

Het liefdespaar Ira Kaplan en Georgia Hubley en bassist numero quattro James McNew werken gedrieën namelijk alweer een hele tijd aan een indrukwekkend genre lekker opstandige popmuziek die in het verlengde ligt van hun gezamenlijke helden The Velvet Underground en Sonic Youth. Eigenlijk hebben de Amerikanen de perfecte tussenweg gevonden tussen die invloeden. Ooit speelden ze zelfs de VU in de film I Shot Andy Warhol, maar belangrijker is dat de ze die stoïcijnse en eigenwijze rock combineerden met het scheuren van die latere rockzonen (en dochter) van New York.

Want dat is natuurlijk wat Yo La Tengo al zo’n twintig jaar doet: rocken als een idioot. Dat ze daarmee in eerste instantie nog geen deuk in een pakje boter konden slaan deert niet. Eerst moest de indie-crowd het oppakken. Dezelfde mensen die zich tegoed deden aan onder andere Dinosaur Jr hadden er een vriendje bij, maar Yo La Tengo had een experimenteerdrift die er niet om loog. Van indierock, via noiserock naar artrock om voorlopig te eindigen bij zuivere pop met valkuilen.

Een overzichtswerk van een band die telkens maar verandert, wat moet je ermee? Nou, Prisoners of Love is zelfs met die lekker flauwe en ook haast zichzelf onderuithalende titel een fantastische verzamelaar die de zoektocht van een band laat zien naar een eigen, vast geluid waarin experiment altijd voorop stond. Was je altijd op zoek naar een ‘Best of’ van Yo La Tengo, ben je na al die rechttoe rechtaan bandjes van de laatste tijd aan wat verdieping toe of moet je gewoon nog al die b-kantjes en outtakes hebben die op de (tijdelijk beschikbare) derde cd staan van deze verzameling? Schaf dan nu gewoon Prisoners of Love aan. Want fonkelen doen de liedjes en ze zijn nog lang geen oudelullenkoek.

http://www.kindamuzik.net/recensie/yo-la-tengo/prisoners-of-love/9271/
Meer Yo La Tengo op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/yo-la-tengo