• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Yo La Tengo

Mooie symbiose tussen noise en pop.
16 maart 2013, AB, Brussel

Tekst: Geertje Cools

Publicatiedatum: 20 maart 2013

Al bijna vijfentwintig jaar zijn Ira Kaplan, Georgia Hubley en James McNew - beter bekend als Yo La Tengo uit Hoboken, New Jersey - bij elkaar en in 2013 komen ze met hun dertiende album naar buiten, het prachtige Fade. Tijdens deel één van het concert in de AB, een akoestische set van een uur, komen meteen vijf nieuwe nummers aan bod. Het drietal besteedt veel aandacht aan het neerzetten van een sfeervolle show, enerzijds door middel van een decor dat bestaat uit drie bomen en anderzijds door zeer intimistische versies van zowel oud als nieuw werk te spelen. Een rustig begin dus, net iets te rustig. Ook visueel valt er weinig te beleven, op het kinderlijke decor na. Veel nummers van Yo La Tengo klinken als een variant op hetzelfde thema: melodieuze, repetitieve gitaarpop, hier en daar opgesmukt met noise. De klankkleur is warm, de stemmen zijn zacht: Ira Kaplan en de zijnen toveren spontaan een glimlach op je gezicht, maar echt rocken doen ze niet.

Na een pauze is het tijd voor een elektrische set. Soms klinkt het een beetje rommelig, de bas staat nogal luid, maar de heerlijk bezwerende indierock waarvoor Yo La Tengo garant staat, blijft overeind. In deel twee is er plaats voor lange gitaarsolo's en meer stevige, snelle nummers, waaronder klassiekers als 'Autumn Sweater' en 'Tom Courtenay'. De muziek is dansbaar en wanneer je bereid bent mee te gaan in Yo La Tengo's geheel eigen versie van het shoegazegenre, geraak je als vanzelf in een soort trance. Dat laatste gebeurt bijvoorbeeld tijdens een tweede uitvoering van 'Ohm', dat het concert ook al - weliswaar in een intieme variant - opende.

Het laatste nummer, 'Pass the Hatchet, I Think I'm Goodkind', duurt eindeloos. Te lang voor sommigen, maar de verstokte fans gaan uit hun dak, want dit nummer uit 2006 wordt zelden live gespeeld. De bisronde bestaat uit drie covers: een valse, melige versie van Michael Jacksons 'Ben', dat voor de gelegenheid - namelijk de verjaardag van tourmanager Joe - omgedoopt wordt tot 'Joe', en covers van The Rascals en Anita Bryant. Een stevig einde van een eigenzinnig concert met hier en daar een valse noot, maar kwaliteit komt altijd bovendrijven.

Foto uit het KindaMuzik archief door Jelmer de Haas

http://www.kindamuzik.net/live/yo-la-tengo/yo-la-tengo-3431/23831/
Meer Yo La Tengo op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/yo-la-tengo