Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Het lijkt nou toch echt de verkeerde kant op te gaan met Yo La Tengo. Met And Then Nothing Turned Itself Inside Out begon het al twijfelachtig te worden. In de eerste instantie leek het toch nog een aardige plaat maar uiteindelijk kreeg deze niet veel draaibeurten. Nu is het een stoffig hoopje in m’n platenkast. Hetzelfde bij het instrumentale The Sounds Of The Sounds Of Science: aardig maar niet goed genoeg om er naar te blijven luisteren. En let wel: dit is de band die het ene geweldige album na het andere maakte. Het begon nogal noisy en ruw, de band bleef zich ontwikkelen en maakte toen opeens de klassieker I Can Hear The Heart Beating As One. Briljant gewoon. Maar nummers als ‘Sugarcube’, ‘Autumn Sweater’ en ‘Stockholm Syndrome’ zie je ze nou niet zo snel meer maken. Nee, we krijgen de single Nuclear War met vier versies van hetzelfde nummer. Eerst getrommel, daarna met een kinderkoor, dan de jazz-versie en tenslotte nog een kinderkoor-versie maar dan met onduidelijke beats er onder. Bij de eerste versie is het nog wel komisch maar uiteindelijk wordt het stomvervelend en als de bijna 37(!) minuten vorderen ook nog eens irritant. “It’s a motherfucker, don’t you know, it’s a motherfucker, don’t you know, yeaaaaah”, ja nou weten we het wel. Als er een actiecomité komt om Yo La Tengo weer op het rechte pad te krijgen sluit ik me hier met veel plezier bij aan.
http://www.kindamuzik.net/recensie/yo-la-tengo/nuclear-war/2235/
Meer Yo La Tengo op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/yo-la-tengo
Deel dit artikel: