• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Yo La Tengo | I Am Not Afraid Of You and I Will Beat Your Ass

Op 11 september uitgebrachte 12e van het New Yorkse indierock trio.
CD, Matador/V2

Tekst: Sid Meuris

Publicatiedatum: 27 september 2006

Na de enigszins teleurstellende albums And Then Nothing Turned Itself Inside-Out en Summer Sun is Yo La Tengo weer helemaal terug. Nothing (2000) klonk te volwassen en Summer Sun (2003) was te kalm. Zoals de titel al doet vermoeden is I Am Not Afraid Of You and I Will Beat Your Ass een uitgesprokener en agressievere plaat, maar ook een vrolijkere en bovenal een zeer eclectisch heen en weer waggelende.

Zo begint en eindigt het album met twee van die ellenlange drone-strumentals, die sinds mensenheugenis hun visitekaartje vormen. ‘Pass the Hatchet, I Think I’m Goodkind’ incorporeert een jachtige motorik-beat, richting sitar fladderende gitaargolven en vage herinneringen aan Wire’s ‘Map Ref. 41°N 93°W’. Sluiter ‘The Story of Yo La Tengo’ is traag en broeierig. Als een sluipend gif kruipt het gedurende een slordige tien minuten bij je naar binnen om je volledig te bedwelmen. Tussen die twee in is verder alles mogelijk.

Er staan zalige popsongs op, zoals het haastige doch lieflijke en met burpende blazers en minimale piano volgestopte ‘Beanbag Chair’. Het sexy ‘Mr. Tough’ is hilarische blanke funk op z’n best; denk aan Lambchop’s ‘Your Fucking Sunny Day’. De drone-pop van ‘The Room Got Heavy’ is waarschijnlijk het beste nummer: een hotsend orgeltje en razende tabla’s drijven een song die onderkoeld probeert te blijven spoorslags naar de einder. En verder.

Er zijn ook rustpunten: ‘I Feel like Going Home’ is een atmosferisch pareltje, waarin een lichte strijker een duet aangaat met wanhopig berustende vocals. Het houterig walsende ‘Sometimes I Don’t Get You’ is voornamelijk vertederend. In het lieve ‘The Race Is on Again’ vlecht het echtpaar Kaplan-Hubley zijn stemmen door elkaar, die met lichtjes atonale gitaren in de clinch gaan om het nummer aan de harmonieuze kant te houden. Met resultaat. ‘Point and Shoot’ is behoorlijk uptempo, maar de zang en de dreigende orgelpartij snoeren de keel toe.

De Jon Spencer persiflage ‘Watch Out for Me Ronnie’ en de platgemepte noiserock van ‘I Should Have Known Better’ hadden niet echt gehoeven, en ook de op castagnetten drijvende coma van ‘Song for Mahila’ is negeerbaar. Verder is dit een zeer bevredigend album. Consider my ass thoroughly beaten.

http://www.kindamuzik.net/recensie/yo-la-tengo/i-am-not-afraid-of-you-and-i-will-beat-your-ass/13984/
Meer Yo La Tengo op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/yo-la-tengo