Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Logge lagen van gitaar denderen het in principe vrij ingetogen duo Wye Oak aan weerskanten voorbij. Gitaren die doen denken aan de jaren negentig, toen de indierock hoogtij vierde. De dagen van Sebadoh, de dagen van Yo La Tengo. Die gitaren, die erupties en die eerlijkheid, zijn ingrediënten waarmee ook Jenn Wasner en Andy Stack graag werken. Dat deden ze al eens verrassend goed op het in 2008 verschenen debuut If Children.
Op nieuwe plaat The Knot maakt Wye Oak, vergeleken met het debuut, van hetzelfde laken een pak. Opnieuw zijn de gitaren in mineur, opnieuw komen de explosieve gedeeltes daar waar je ze verwacht en de invloeden van Yo La Tengo zijn nog steeds niet ver weg. Nog steeds werkt de typische jarennegentigdynamiek, waarin harde refreinen voorspelbaar de zachte coupletten afwisselen; 'For Prayer' en 'Take It In' bijvoorbeeld.
Het voor de hand liggende van Wye Oak wordt op zo'n manier gebracht dat wat de piepjonge muzikanten ook doen, zonder moeite overeind blijft. Je gelooft Jenn Wasner op haar woord, je voelt de dramatiek in de muziek en je dompelt je welwillend onder in dat wat je denkt te kennen. Steeds opnieuw. Toegegeven, op If Children klonk het allemaal wat spannender, maar ook toen kenden we in principe de sound van de jaren negentig al wel. Ook The Knot is daar een fijn vervolg op.
http://www.kindamuzik.net/recensie/wye-oak/the-knot/19175/
Meer Wye Oak op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/wye-oak
Deel dit artikel: