• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Willy Mason | Hard Hand to Hold/Where The Humans Eat

Beschermeling van Conor Oberts gelooft in het vergeten Amerika.
CD, Virgin/EMI

Tekst: Ronald Besemer

Publicatiedatum: 20 april 2005

Dylans eerste belangrijke boek, Chronicles Volume One, is één lange litanie tegen het stempel spreekbuis van een generatie te zijn, waaronder de grootste songschrijver tot dusverre gebukt ging. De ogen van deze generatie zijn gericht op Conor Oberst (Bright Eyes), vooral sinds diens recente tweeluik waarmee hij aantoonde zowel diepgang als een gevoel voor hip te hebben. Onder Obersts vleugels komt een nieuw talent tevoorschijn: Willy Mason, een twintigjarige zanger en songschrijver uit Cape God die maar zo de spreekbuis kan worden van een generatie die geen spreekbuis lijkt te dulden.

“You’re just a kid/ You shouldn’t read Dostojevski at your age,” laat Mason zich toespreken in ‘Still a Fly’ van zijn eerste langspeler Where the Humans Eat. Met dergelijke zelfspot van vroegwijsheid strooit Mason ook op zijn tegelijkertijd verschenen EP Hard Hand to Hold: ‘They say I’ve seen a lot / They say I’m wise beyond my years”. Die wijsheid roept in tekstueel en muzikaal opzicht onvermijdelijk de vroege Dylan in herinnering en zelfs, het is eerder op KindaMuzik gememoreerd, Woody Guthrie. Masons plaatjes wekken de indruk met een songschrijver van jewelste te maken te hebben, een ruw talent dat godweet hoe ver zal reiken.

En dat terwijl Masons songs slechts ingekleurd worden door een beperkt lo-fi geluid waarop alleen broertje Sam met zijn drumsetje mee roffelt. Vocaal zoekt Willy het midden tussen een quasi-afstandelijke intonatie en zorgvuldig gedoseerde passie. Tekstueel schetst hij Amerika als een achtergelaten decor van een westernfilm met klapperende saloondeurtjes in een zinderende stilte die hooguit verstoord wordt door een wegglippende rat. Dit desolate landschap moet, als je Mason goed beluistert, weer het vergeten, echte Amerika worden met vrijheid en gelijkheid voor elk ras en ieder individu.

Gelukkig is Masons elektrische folkmuziek veel rijker dan die van de neo-hippies die thans links en rechts uit de bosjes schieten. Juist omdat Mason op Where the Humans Eat en Hard Hand to Hold nog zo puur klinkt, kunnen dit wel eens de twee platen worden die je zult koesteren wanneer dit talent werkelijk uitgroeit tot spreekbuis van zijn generatie. God forbid.

http://www.kindamuzik.net/recensie/willy-mason/hard-hand-to-hold-where-the-humans-eat/9241/
Meer Willy Mason op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/willy-mason