Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Het moest volgens Vampire Weekend allemaal ingewikkelder klinken. Iets met volwassen worden of zo. Althans, zo zeiden ze het zelf een jaar geleden. Niet zo precies, maar ze wilden zich vooral gaan onderscheiden van "al die andere indiebandjes met gitaren". Maar Contra blijkt een stuk minder te zijn dan het gros dat al die zogenoemde 'gitaarindiebandjes' produceren.
Want elke muziekliefhebber had Vampire Weekend wel hoog zitten. Het debuut was een zeer frisse - maar geen baanbrekende - indieplaat en een topper in 2008. Een topper die net de top honderd haalde, trouwens. Maar dat frisse, dat 'net even iets anders dan normaal' - dat klonk wel lekker. En dat geluid kennen we nu wel van Vampire Weekend. Die invloeden uit wereldmuziek zijn drastisch toegenomen, de gitaar is aan de zijkant gezet en het frisse geluid van het debuut komt maar met vlagen voorbij.
De jongens uit New York zoeken naar een eigen identiteit in Afrikaanse invloeden, elektronische beats, gemakkelijke pop en tropische percussie. Die zoektocht komt zo geforceerd over, dat Vampire Weekend je met heerlijke liedjes snel kan irriteren. Waar het debuut springerig, jeugdig, fris en onbezonnen was, klinkt Contra te doordacht, simpel en herkenbaar. Volgens de vier heren kost het meer tijd om de plaat te waarderen en dat zou niet moeten voor de muziek die je van Vampire Weekend verwacht.
Laat je niet voor de gek houden door de eerste drie nummers 'Horchata', 'White Sky' en 'Holiday'. Het schept namelijk nog hoop. Vampire Weekend heeft het tweede-albumsyndroom niet overwonnen en probeert juist níét het ding te doen waar ze werkelijk om geprezen werden: het vlotte, jeugdige en gemakkelijke karakter behouden in hun muziek.
http://www.kindamuzik.net/recensie/vampire-weekend/contra/19707/
Meer Vampire Weekend op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/vampire-weekend
Deel dit artikel: