• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Two Gallants | What the Toll Tells

Dronken dramatiek.
CD, Saddle Creek/Munich

Tekst: Bart Breman

Publicatiedatum: 08 februari 2006

Je bent stuk van verdriet. Je hebt een rottig baantje. Je geld is zo goed als op en je huis is een krakkemikkig bouwval. Tot overmaat van ramp ben je er achtergekomen dat je vrouw je heeft bedrogen. Er zit niets anders op dan naar de lokale kroeg te slenteren en je laveloos te drinken.

Ietwat huilerig, en na een aantal whiskeys behoorlijk dronken, merk je nauwelijks dat er twee jongens het kleine podium in de hoek van de kroeg beklimmen. De één grijpt een gitaar en de ander klimt achter een drumstel. Snotneusjes zijn het, veel ouder dan vroeg in de twintig kunnen ze niet zijn. Je bestelt nog een whiskey en je verslikt je bijna als de muziek begint. De zanger zet zijn keel op en zingt halverwege een losgeslagen bluesliedje: “I know your heading slowly to some place I can’t respect / I’ll keep you in my collection of regrets.” Als je dan in een volgend liedje, een zwalkende country-ballade de zinssnede “I shot my wife today/ dropped her body at the ‘frisco Bay / I had no choice, it was the only way” voorbij hoort komen, is er geen houden meer aan. Visioenen van je overspelige vrouw dringen op gewelddadige wijze je hoofd binnen.

Je weet zeker dat zij deze muziek ook mooi had gevonden. De met whiskey doordrenkte dramatiek van Shane McGowan kon haar zo ontroeren. Jij was altijd zo gek op de rauwe countryblues uit Harry Smiths Anthology of American Folk Music en Dylan wilde er ook altijd wel in. Verdomd, deze twee snotneuzen laten al die prachtige muziek tot een perfect huwelijk versmelten. Denkend aan je eigen huwelijk begrijp je opeens hoe ironisch muziek kan zijn.

Na nog een whiskey wankel je richting het podium. Je doet je best om de zanger te verstaan, maar dat kost je aardig wat moeite. Misschien omdat de zanger de helft van de tijd in de microfoon schreeuwt alsof zijn longen eruit moeten, maar de veelvuldig genuttigde drank is een waarschijnlijker oorzaak. Hun muziek, die je nog nooit hoorde, klinkt toch alsof je die al jaren kent en je brult de teksten luidkeels mee. Je weet niet precies wat je zingt, maar de tranen van ontroering lopen over je wangen. Bijna stort je stomdronken ter aarde. Maar vlak voor alles zwart wordt bedenk je je nog dat het lang geleden is dat je zulke prachtige muziek hebt gehoord.

What the Toll Tells verschnijt op 13 februari
Two Gallants speelt op 28 februari in Paradiso, Amsterdam

http://www.kindamuzik.net/recensie/two-gallants/what-the-toll-tells/11862/
Meer Two Gallants op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/two-gallants