http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Two Gallants | We Are Undone

Trashy melancholie.
CD, Rough Trade/Pias

Tekst: Ronald Besemer

Publicatiedatum: 08 februari 2015

Vijfde plaat van trashy duo uit San Francisco. De muziek van zanger/gitarist Adam Stephens en drummer/wildebras Tyson Vogel ruikt meer naar gore greppels in Mississippi of Alabama dan naar de wierrook uit hun eigen stad. Op het hoogtepunt, het verpletterende What the Toll Tells uit 2006, ging er grote dreiging uit van het duo. Vogel timmerde als John Bonham en Stephens had de ultieme paniek in zijn zang.

De hoes van We Are Undone is veelbelovend: een beeld van een duizenden jaren oude schedel die opnieuw in elkaar is gezet. Het gaat dus weer niet over gezellige dingen, maar wél over het verleden en over pure essentie. De titeltrack - waarmee de plaat opent - maakt dit meteen waar. Na anderhalve minuut gitaargruis klinkt ineens een scherpe lick en valt Vogel hard in, waarna de schuurpapieren strot van Stephens het bal opent.

Wát een begin, wát een krachtige combinatie van trash en melancholie. In deze vorm is Two Gallants een van de spannendste gitaaracts uit Amerika. En het gaat nog even door. 'Incidental' en 'Fools Like Us' tappen uit hetzelfde smerige vaatje en hebben meer backbeat. 'Invitation to a Funeral' - prettige titel en tekst - laat met zijn dominante piano een andere kant zien van Two Gallants. Want ietsje ingetogener en folky spelen de twee vrienden af en toe ook.

Zo ontwikkelt zich een mooi luisteravontuur, met de kwaliteit van de spookachtige verhalen die in het Amerikaanse zuiden van porch tot porch worden doorverteld. We Are Undone is net zo goed als het vroege werk, misschien een tikje minder fel of hard en voorzien van een beter studiogeluid, maar dat vergeven we het tweetal.