http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Trentemøller | Lost

Ondergesneeuwd door gastartiesten.
CD, In My Room/N.E.W.S.

Tekst: Niels Waarlo

Publicatiedatum: 16 oktober 2013

Met The Last Resort (2006) bracht de Deense producer Anders Trentemøller een minimaltechnoplaat uit van zeldzaam hoog niveau. De intens sfeervolle tracks, kil en organisch, zijn een must listen voor iedereen die elektronische muziek kan smaken. Op zijn tweede probeerde hij vervolgens een warmer geluid neer te zetten, waar hij ondanks dat het een aardig album opleverde toch minder goed in bleek. Helaas hervindt hij zichzelf niet met Lost, waarop hij stilistisch gezien weer nieuwe paden inslaat.

Anders legt zich toe op electropop met een duistere technotwist. Diverse gastartiesten zijn dan ook uitgenodigd om de zang te verzorgen. Dit levert enkele fijne tracks op, zoals 'Candy Tongue', met Marie Fisker, wat een prima liedje is met een fijne wisselwerking tussen de donkere achtergrond en de ingetogen zang. Ook The Dream, waarop de band Low te horen is, luistert lekker weg. Dit ligt echter bijna alleen maar aan de zang, want door de bescheiden muzikale ondersteuning komt Trentemøller zelf er nauwelijks aan te pas. En daar ligt het eerste probleem van Lost: de Deense producer laat zich veel te vaak ondersneeuwen door zijn features, die geregeld nog matig zijn ook. Op 'Deceive' verpest Sune Rose Wagner bijvoorbeeld de mysterieuze, intrigerende muziek met een nietszeggend refreintje en het veel te gladde 'Never Stop Running', met John Pierce van The Drums, is zo ontzettend flauw dat Anders het hoe dan ook niet had kunnen redden.

Gelukkig zijn er ook momenten dat de zang uitblijft en hij het heft helemaal in eigen hand neemt. Dit resulteert onder meer in het door een heerlijk basloopje gedreven 'Still on Fire' en het ouderwets sfeervolle 'Hazed'. Maar dan duikt probleem twee op: doordat de nummers zo weinig verband met elkaar houden, zit een vibe zoals die wordt gecreëerd op het debuut uit 2006 er niet in. Zo zijn de vaardigheden van Anders Trentemøller nog vaak genoeg hoorbaar, zodat ook dit werkje het beluisteren waard is, maar worden zijn capaciteiten veel te weinig tentoongespreid om het ook maar in de schaduw van eerder werk te laten staan.