http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Trentemøller

Geen gemakkelijke koers.
16 september 2011, Melkweg, Amsterdam

Tekst: Sven Schlijper

Publicatiedatum: 19 september 2011

Er zijn talloze routes van A naar B. Een snelweg die misschien een beetje om is qua afstand, maar waarop je wel lekker kunt voortjakkeren. Of een pittoreske route die je langs onverwachte dorpjes en gehuchten voert. Hemelsbreed is het wellicht korter, maar je kunt minder vaak plankgas rijden zodat de reistijd navenant langer wordt. Trentemøller kiest voor de minst gemakkelijke koers.

Klinch - het danceplatform van de Melkweg - heeft een puike avond samengesteld waarop DJ Pitto de volgepakte zaal mag warmdraaien voor de grootmeester. Dat doet hij vaardig en zonder omhaal. Op de juiste momenten de beat inhouden, zodat de handen in de lucht gaan. De met een electrosaus overgoten mix van minimal en techno zorgt er verder voor dat er danig met vingers in de lucht wordt geprikt en met het hoofd wordt geknikt. Veel meer zit er ook niet in, want het publiek is als haringen in een ton gepakt. Op een clubavond zou wat meer dansruimte geen overbodige luxe zijn.

Vanaf zijn eersteling, The Last Resort, geldt Trentemøller als een grootheid binnen de elektronische muziek. Of hij zijn werk nu in een livesetting brengt met band, zoals op Lowlands dit jaar, of als dj, muzikaliteit staat voorop. Bij hem dus geen stampende vierkwartsmaat die eenmaal aangezet niet meer van ophouden weet, maar nuances en diepgang, textuur en verrassingen.

De Deen neemt graag risico's en flirt op Into the Great Wide Yonder zelfs met indierock. Ook in deze dj-set wijkt hij niet van zijn pad af, met als kompas zijn uiterst muzikale oor. Minimal beats, zwierige synthlijnen en een klein beetje crowd-pleasing in de vorm van kietelen, tergen, jennen en dan toch de beat erin knallen: Trentemøller kent het klappen van de zweep. Maar diezelfde knoet legt hij vakkundig over de uit zijn hand etende zaal, wanneer hij 'I'm Waiting for the Man' van The Velvet Underground over een straffe electrobeat drapeert.

Trentemøller is vanavond in De Melkweg het slimste jongetje van de klas. Steeds is hij je een stap voor. Hij lacht in zijn vuistje wanneer je denkt een groove te pakken te hebben en je overgeeft aan de beat, die hij subiet een halt toeroept om op een totaal ander niveau qua tempo en sfeer weer aan een subtiele opbouw te werken. Met zijn voeten stevig in de (minimal) techno gefundeerd, knutselt Trentemøller zo een set in elkaar waarin rock en surf zij aan zij staan met electro en een toefje wave. Een opeengepakt clubpubliek staat diep in de nacht misschien niet te wachten op een moeilijke koers, het tekent wel de diepgang en breedte van Trentemøllers geniale muzikale spectrum.

Foto door TogetherBoston uit april 2011 (cc)