• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Tindersticks | Waiting For The Moon

2003 is alweer een (bescheiden) meesterwerkje rijker.
CD, Beggars Banquet

Tekst: Dieter Craeye

Publicatiedatum: 19 juni 2003

Mijlenver weg van het zoveelste sufgehypete Britse bandje dat andermaal een ‘gouden’ toekomst beloofd wordt door de plaatselijke (vak)pers, houdt er zich in de suburbs van Nottingham een schatkist verborgen die nu al meer dan tien jaar in de luwte opereert en slechts met mondjesmaat haar geheimen prijsgeeft. Mocht u het nog steeds niet doorhebben, de schatkist luistert naar de naam Tindersticks, met de flegmatieke Stuart Staples als onbetwistbaar kroonjuweel.

Waarom vertellen we u dit allemaal? Simpelweg omdat Tindersticks een nieuwe plaat uit heeft, Waiting For The Moon, de zesde in de rij (exclusief de soundtracks Nénette Et Boni en Trouble Every Day en de verzamelaar Donkeys ‘92-‘97). Goed nieuws inderdaad, maar nog beter nieuws is dat de groep zichzelf in ere hersteld heeft en opnieuw met een heerlijk ouderwetse Tindersticks-plaat komt aandraven. De afgelopen jaren vreesden we immers, niet geheel onterecht, dat het sextet de creatieve kelk tot op de bodem geledigd had. Want toegegeven, het geflirt met de Motown-sound op Simple Pleasure werd slechts heel matig geapprecieerd en bleef ver onder de verwachtingen van de gemiddelde Tindersticks-fan. Bovendien leek de koerswijziging de groep duur te staan te komen, want geruchten rond aanhoudende interne strubbelingen (zelfs een eventuele split) staken steeds vaker de kop op. De tiende verjaardag van de band (2001) kwam echter niet in het gedrang en ging zelfs gepaard met vier fantastische concertavonden in de Brusselse Botanique. Net daarvoor had Tindersticks Can Our Love … op de markt gebracht, een plaat die opnieuw aanknoping zocht met de gloriejaren van de groep, maar ons slechts gedeeltelijk kon bekoren (exclusief de prima opener ‘Dying Slowly’), ondanks een weerom authentieker geluid.

Nee, de reden waarom we ons aan Tindersticks verknocht hebben kent haar oorsprong in de jaren negentig. Hun – door ons pas vele jaren later naar waarde geschatte – debuutalbum uit ‘93 wist van meet af aan een peloton trouwe fans aan zich te binden, é én voor één verblind door de wondermooie baritonstem van Stuart Staples. Prachtsongs als ‘Jism’, ‘City Sickness’, Raindrops’ of ‘Patchwork’ (hun allereerste single) blijven tot te dag van vandaag vaste klanten in onze cd-lader en het ziet er niet naar uit dat daar snel verandering in zal komen. Het 2nd Tindersticks-album droeg, één jaar later, nagenoeg dezelfde donkere sfeer uit en was vaak (‘A Night In’, ‘Tiny Tears’, ‘El Diablo Y El Ojo’) even beklemmend als diens voorganger. In 1997 tekende de groep voor haar magnum opus, Curtains, met – in Tindersticks-kringen alom gewaardeerde – klassiekers als ‘Another Night In’, ‘Bathtime’ en ‘Ballad of Tindersticks’ op de tracklisting.

De verwachtingen voor Waiting For The Moon mogen dat enigszins getemperd geweest zijn door de twee tegenvallende laatste platen, de twijfels zijn inmiddels weer resoluut onder tafel geveegd! Anno 2003 laat Tindersticks de haren immers weer ten berge rijzen en bestrijken ze de ziel met tien knappe tot bloedmooie songs, die zich langzamerhand, maar vastberaden in het geheugen nestelen.

We hadden nauwelijks anders verwacht, maar reeds vanaf de eerste noot vormt er zich een metersdikke laag weemoed rond de plaat. Het sierlijk eenvoudige ‘Until The Morning Comes’ (gezongen door de steeds vaker achter de microfoon opduikende Dickon Hinchcliffe) mag het album dan nog enigszins bescheiden op gang trekken, met ‘Say Goodbye To The City’ voelen we de vlinders die we sinds Curtains uit ons lichaam gebannen hadden, weer stilaan opborrelen. Een lawine van aanzwellende strijkers en hyperkinetische blazers schurken zich lieflijk tegen de neurotische stembanden van Stuart Staples aan en geven het nummer een drive mee die per beluistering aan souplesse en schoonheid wint. Een regelrechte knaller als je ‘t mij vraagt, ook al moeten we u opbiechten dat het aardig wat tijd en moed gekost heeft! Zo liepen we er trouwens nog enkele tegen het ranke lijf. Het verrassende ‘4:48 Psychosis’ (genoemd naar het gelijknamige toneelstuk van Sarah Kane) bijvoorbeeld, dat zich sinto presto vasthaakt in je geheugen, al was het maar om de perfect georchestreerde chaos die gestuurd wordt door de weerbarstige viool van Hinchcliffe. Beweren dat deze song niet misstaan had tussen het beste van Velvet Underground is allicht teveel eer voor de zes Britten, maar de finesse waarmee ze deze track te lijf gaan, hebben we van hen de afgelopen jaren jammer genoeg té vaak moeten missen.

Zanger Stuart Staples bewees in het verleden meermaals dat zijn stem zich perfect leent tot een duet met een vrouwelijke collega. Nummers als ‘Travelling Light’ en ‘Buried Bones’, respectievelijk met Carla Torgerson (The Walkabouts) en Anna Magnusson, staan bij Tindersticks-adepten ongetwijfeld bovenaan het voorkeurslijstje en het is geen schande om daar meteen ‘Sometimes It Hurts’ aan toe te voegen. Ditmaal mocht Stuart de microfoon delen met de bevallige wereldzangeres Lhasa De Rosa, die zich van haar taak kweet als ware het een strijd op leven en dood. Alweer een moment de gloire in het rijke Œuvre van de band! U voelt ons hier al lichtjes euforisch worden over die nieuwe Tindersticks, maar echter niet alle tien de songs halen het niveau van bovenstaand trio. In ‘Just a Dog’ flirt de groep zelfs met een snuifje country en wat dat betreft houden we er dezelfde mening op na als bij hun innige omhelzing destijds met de Motown-sound, ten tijde van Simple Pleasure. In tegenstelling tot wat de titel doet vermoeden, laat ook ‘Sweet Memory’ geen onuitwisbare indruk na. Desondanks overtreft Tindersticks’ zesde onze stoutste verwachtingen en is de jaargang 2003 alweer een (bescheiden) meesterwerkje rijker! De wetenschap dat het sextet live een absolute must is en ze dat bovendien op 9 september nogmaals komen bewijzen in Antwerpen, maakt ons intens gelukkig! We hebben ons alvast een comfortabel zitje op de eerste rij toegeëigend, in tussentijd wachten we op de eerstkomende volle maan en beitelen we dit uitstekend plaatje vast in onze cd-speler.

http://www.kindamuzik.net/recensie/tindersticks/waiting-for-the-moon/3396/
Meer Tindersticks op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/tindersticks