• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Tindersticks

Wegens mensenkennis wagenwijd open.
21 april 2016, Théâtre des Bouffes du Nord, Parijs & Carré, Amsterdam

Tekst: Sven Schlijper

Publicatiedatum: 27 april 2016

Leven bij de gratie van contrasten; de grillen van het leven op de toontafel: zo laat Tindersticks zich kennen op de tournee naar aanleiding van het nieuwe album The Waiting Room. Van omfloerste romantische hunkerballaden naar felle jazz-rock vol dissonanten en knerpende uithalen; van het chique pluche van het Koninklijk Theater Carré tot de aftandse sfeer van afgebladderde verf en totale intimiteit in het Parijse Théâtre de Bouffes du Nord. Avonden vol contrapunt waarin dromen worden aan- en afgevoerd door zeer grote kiepwagens; figuurlijk en letterlijk.

In Parijs speelt Tindersticks het eerste deel van het concert voor een metershoog doek. Daarop worden kortfilms vertoond die de groep liet maken naar aanleiding van schetsen van de nieuwe nummers. Heel The Waiting Room wordt op volgorde gespeeld. De troosteloosheid van Britse fun fairs gaat zo in poëtisch duel met flitsend verknipte beelden van verkeer op snelwegen, met een man die ogenschijnlijk zonder doel, weifelend en twijfelend door een stad loopt en met een collectie opgezette vogels in diorama's. Werk van hoge filmische standaard is het, dat qua stijl, toonzetting en inhoud wellicht niet gaat voor de gemakkelijke een-op-eenconnectie met het gespeelde nummer, maar als collectie wel degelijk volledig des Tindersticks is. En ook: des The Waiting Rooms. Rijk geschakeerd, thematisch rijk en diep en vol lef.

De conceptuele 'bubbel' die een album voor Tindersticks hoort te zijn; een samengebald statement waar sfeer en stemming over een hele plaatkant kloppen, waar nummers uiterst precies geplaceerd worden en waar de luisterervaring van vinyl centraal staat, krijgt contrapunt en contrast in de grillig diverse selectie films. Dat niet alleen: de nummers krijgen een toegevoegde reflectieve laag; een bonusklankbord dat resonanties oplevert en mogelijke poëtische connecties blootlegt voorbij de muziek of de teksten.

Het lef om het maken van de films uit handen te geven en te zien wat er dan gebeuren kan, tekent Tindersticks anno 2016. De band uit Nottingham, met de oorspronkelijke leden op zang, toetsen en gitaar heeft de schwung hervonden en het spelplezier spat van de gezichten van de vijf heren, strak in het pak, af. De kracht die weer terug is in de groep, levert ook de panache op om tikken uit te delen. Als Tindersticks een tandje bijschakelt, krassen en kerven vingernagels met kleine braampjes vals over de ziel om het andere moment als een zacht penseel met impressionistische toets over het doek te dansen.

Tussen kunst en kitsch ligt een smalkoord waarop Tindersticks in Carré de hele show balanceert zonder de films. Vanaf de eerste momenten rolt een gloedvol warm geluid kraakhelder door de grote zaal. Stuart Staples is verrassend genoeg zelfs beter te verstaan dan op de plaat. Onmiddellijk maakt Tindersticks een connectie met het publiek - van een vierde wand is hoegenaamd geen sprake. Bindteksten of leuk doen voor of naar de mensen is niet nodig. Dank voor het luisteren; de nummers doen het werk. Van piepklein ('Johnny Guitar') tot majestueus, ellenlang en klepperend tegen de gekromde muren klotsend in 'Show Me Everything'.

Tindersticks is niet meer de band van een paar jaar geleden: hard werkend, noest zoekend naar identiteit en vooral ook naar (de ideale) vorm. Rusteloos was de groep ook en dat leverde bepaald niet het beste werk op. Al een paar platen lang heeft Tindersticks na deze misantropenjaren allengs meer vrede in het systeem. Die zorgt voor de durf nauwelijks te putten uit oud en gevierd materiaal, hoe hard het Amsterdamse publiek ook om verzoeknummers blijft roepen.

Hoe anders is het in Parijs waar een bonbonnière-theater vol fans niet kan wachten op de volgende verrassing; niet terug wil, maar met Tindersticks voorwaarts. Een publiek dat verheugd jubelt als zelfs de interlude die de nieuwe lp 'breekt' live voorbijkomt en dat braaf de aftiteling van de kortfilmselectie blijft kijken. Zelfs een gefluisterde zucht is tijdens de show nauwelijks te horen; het murmelende gemompel van de soms zeer zacht spreekzingende Staples wordt als manna van zijn lippen geplukt.

Tindersticks zet met The Waiting Room een fier uitroepteken achter zijn eigen stiel en functie-omschrijving. Hoezeer dat voor thuisgebruik ook moge volstaan, pas in de livesetting overtuigen de mannen ten volle. Dan worden tegenstellingen net wat meer aangezet, schijnt vaal licht troosteloos fel en verwarmt een koperen stem zowel in swingende uitnodiging tot het bal als in een zalvende serenade. Wegens mensenkennis staat de toekomst wagenwijd open, de blik op oneindig en deze mannen met jarenlange ervaring jagen voort; op duivels, op de liefde, op de dromen.

Foto uit het KindaMuzik archief door Kenn Verstraeten

http://www.kindamuzik.net/live/tindersticks/tindersticks-487/26677/
Meer Tindersticks op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/tindersticks