Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Altijd goed om te weten dat er in een snel veranderende wereld toch een rotsvast bastion is dat los van tijd, mode of hype gekende, hoge standaarden hanteert. En dat volgens een succesvolle formule die na negen albums geïnternaliseerd is en bepaald geen dramatische wijzigingen hoeft te gaan kennen.
Tindersticks kunnen moeiteloos tot in een onafzienbare toekomst voort met hun hoogpolige, warm gloeiende idioom van noir-lyriek en zwoele, georkestreerde kamerrock. Toch is doorkachelen op de automatische piloot wat de heren uit Nottingham nu juist niet doen, zo laat The Waiting Room horen.
De in melancholie gedrenkte balladen krijgen arrangementen mee die niet alleen dwarsfluiten en steeldrums omarmen; de gloedvolle bordeauxrode toets van Tindersticks krijgt tegenwoordig ook gezelschap van een vrije, sexy en funky swing en er is zelfs een flirtage met lichte disco.
The Waiting Room is tegelijk uit duizenden herkenbaar, niet in het minst door de ietwat murmelende croon van Stuart Staples en het is ook een plaat die op kousenvoeten naar nieuw avontuur trippelt. Als een ietwat louche gesprek in een vaak gefrequenteerd dranklokaal, waar de vraag 'ken ik jou niet ergens van?' voor de verandering eens wel ergens op slaat.
http://www.kindamuzik.net/recensie/tindersticks/the-waiting-room/26502/
Meer Tindersticks op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/tindersticks
Deel dit artikel: