http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

The Rapture | Tapes

Gewoon maar een mixtape.
CD, !K7/PIAS

Tekst: Sid Meuris

Publicatiedatum: 12 december 2008

The Rapture mixt voor het Franse label !K7 zijn favoriete liedjes aan elkaar. Dan verwacht je uiteraard een spannende, zotte eclectische mix, vol verrassingen en inzichten in de innerlijke werking van een van de bands die als eerste opnieuw aan de slag gingen met de erfenis van de postpunk van begin jaren tachtig. Dat valt echter een beetje tegen.

Ze starten cool, met Ghostface Killahs geweldige 'Daytona 500' en gruizige funk van onder andere The Bar-Kays. Maar dan leven ze zich echter iets te lang uit met vintage kitsch-disco, waar enkel het hoogst politiek incorrecte en nog geen klein beetje ridicule 'I'm an Indian Too' van Don Armand's Second Avenue Rumba Band verlichting biedt.

Daarop volgt neodisco van Thomas Bangalter en Armand Van Helden, die eerst overgaat in wat obscure en intrigerende electro - DJ Mujava en Donk Boys - om vervolgens voor dood te gaan liggen met platte, four-to-the-floor-dreunen van Paul Johnson en Kid Crème. Gevolgd door een verrijzenis met de psychedelische disco van Richie Havens en Galaxy 2 Galaxy.

Zeker geen mislukt feestje, al bij al. Maar wel een beetje monotoon. Het is ook niet eens overal naadloos gemixt. Op zich hoeft dat geen probleem te zijn, maar als ze proberen om perfect te mixen - en dat mislukt soms - dan werkt het wél storend.

Buiten het feit dat de jongens van The Rapture graag dansen en waarschijnlijk veel obscure 12"s bezitten, leer je hier niet veel bij over hen. Aan de andere kant is het, nu iedere idioot en diens broer ook op de punkfunk-kar gesprongen zijn, misschien zelfs moedig om niet uit te pakken met de bands die hen écht beïnvloed hebben.

Het is trouwens maar een fabeltje - verspreid door popfilosofen genre Nick Hornby - dat een mixtape iets diepers moet vertellen over de persoon die hem samengesteld heeft. Soms is een mixtape gewoon maar een mixtape.