• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

The Rapture: mensen dansen niet meer

De video van ‘Get Myself Into It’, de eerste single van het nieuwe album van The Rapture is opgenomen in de beroemde Empire Roller Rink in Brooklyn. Een club waar de oude cultuur van b-boys en disco op een originele manier levend gehouden wordt: de mensen dansen er op rollerskates. The Rapture is meer disco dan ooit, heeft meer plezier dan ooit én is een band met een missie: “De VS negeert zijn plek in de dancehistorie.”

Tekst: Atze de Vrieze

Publicatiedatum: 06 oktober 2006

“People Don’t Dance No More”, prijkt op de bandshirts in de hal van poppodium Tivoli. Het is de kernzin van ‘Whoo! Alright Yeah… Uh Huh’, een van de sterkste nummers van Pieces of the People We Love, eigenlijk zelfs de kernzin van het hele album. The Rapture is anno 2006 vol op de danstoer. Het is een logische volgende stap in de ontwikkeling die de band al sinds zijn ontstaan doormaakt. The Rapture wordt in 1998 opgericht door zanger Luke Jenner en drummer Vito Roccoforte. Een jaar later debuteert de band nog met de rauwe postpunkplaat Mirror, in 2001 verschijnt EP Out of the Races and onto the Tracks, waarin de groove een belangrijke rol speelt.

The DFA
Dé cruciale stap is de verhuizing van Seattle naar New York, waar de band een paar jaar later kan profiteren van de enorme doorbraak van The Strokes, die ineens van New York een toverwoord maakt. Belangrijker nog: The Rapture komt er in aanraking met dance én met James Murphy en Tim Goldsworthy, beter bekend onder de naam The DFA. Het Rapturealbum Echoes (2003) is het eerste album dat door DFA geproduceerd wordt en een blauwdruk vormt voor het geluid dat de wereld zal veroveren. Roccoforte: “We hebben er altijd een hekel aan gehad om voor mensen te spelen die maar stilstaan. In de tijd van Mirror zochten we vaak de confrontatie met het publiek. Dat was een andere manier om ze op te schudden. Dat werkte wel, maar het was niet echt leuk. Toen we met dance in aanraking kwamen, ging er een wereld voor ons open.”

Het derde album maakt The Rapture niet met The DFA, al is dat geen principekwestie. “Het had twee redenen. Om te beginnen was James op tour met LCD Soundsystem. Ten tweede: wij konden ineens werken met praktisch iedereen die we wilden.” Het worden twee Britten: Ewan Pearson en Paul Epworth. Onvermijdelijk, aangezien daar momenteel met de new ravebeweging de meest interessante ontwikkelingen plaatsvinden in de kruisbestuiving tussen rock en beats. Elektronicaproducer Ewan Pearson maakte eerder al remixes voor de band, en ook Epworth is een oude bekende: “Paul was vroeger onze geluidsman als we in Europa waren. Ineens zegde hij af, omdat hij een of ander bandje aan het opnemen was, The Futureheads. Daarna deed hij ook de plaat van Bloc Party en werd hij een succesvolle producer.”

Plezier zonder ironie
Minstens net zo belangrijk als de slogan op de nieuwe shirts, is de laatste zin van hetzelfde nummer: “I used to think life’s a bitter pill, but it’s a grand old time.” The Rapture is een stap verder. Werden eerst al de gitaren naar de achtergrond gedrukt, langzaam maar zeker maakt de wanhoop in de stem van Luke Jenner plaats voor bijna schaamteloos hedonisme. Jenner: “Dat was voor mij het grote probleem met Echoes. Voor bands als Nirvana en Radiohead en de hele generatie die daarop volgende werkte het zo: je was ultraserieus, als je plezier wilde hebben kon dat alleen maar ironisch. Dit album is een reactie op ons vorige album: het biedt een volwassener wereldbeeld, waarin het mogelijk is plezier te hebben zonder ironie.”

Critici nemen de band nog wel eens kwalijk dat de teksten niet al te veel diepgang hebben. “Dat is bullshit,” zegt Jenner, die direct opveert, “Ik stoor me daar wel aan. Je kunt ook makkelijk beargumenteren dat het hele album over draken gaat. Ik vind het vooral luie journalistiek. Het heeft te maken met wat ik net zei over plezier hebben zonder ironie. Dat wij sterk beïnvloed zijn door clubmuziek, betekent niet dat onze nummers alleen maar gaan over drugsgebruik.”

Maar politieke statements zullen we van The Rapture niet horen. Roccoforte: “We hebben als band besloten dat we op dit moment geen politieke statements willen maken. We hebben natuurlijk wel onze politieke overtuigingen, dat kan ook bijna niet anders als je in New York woont.” Jenner: “Persoonlijk ben ik niet zo geïnteresseerd in politieke muziek. Ik ben een muzikant. Ik speel gitaar en ik kan liedjes schrijven. Als ik nu zou gaan schilderen, zou ik daar ook niet per definitie goed in zijn. Waarom zou ik proberen een politicus te zijn?”

Roccoforte beaamt: “Sterker nog: het doet vaker kwaad dan goed. Je hebt het over grote issues, die zijn niet zwart-wit of simpel. Er zijn mensen die 24 uur per dag over dit soort dingen discussiëren, dat kan je niet in een popliedje van 3 minuten stoppen, of in een interview waarin je een statement kunt maken in één zin. Maar misschien verandert dat nog wel eens. Op dit moment steken we onze energie in de best mogelijke band te zijn, niet in de situatie in Irak.”

Amerika slaapt
Aan die andere missie heeft The Rapture de handen vol, want het thuisland kent niet bepaald een danscultuur. Probeert The Rapture Amerika op te voeden? “Ik zie dat wel zo, ja. Ik kan niet wachten tot de VS wakker wordt. Tot op de dag van vandaag negeert de VS zijn eigen historie volkomen. New York is eigenlijk de enige stad in de VS die dance omarmt. New York heeft disco uitgevonden, New York heeft house uitgevonden. Ik zou het te gek vinden om een vijftienjarige jongen te ontmoeten die zou zeggen: ‘Ik had geen idee over de geschiedenis van de dance, maar nadat ik jullie band gehoord heb, ben ik andere dingen op gaan zoeken.’ Dat zou geweldig zijn.”

http://www.kindamuzik.net/interview/the-rapture/the-rapture-mensen-dansen-niet-meer/14117/
Meer The Rapture op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-rapture