• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

The Rapture | Pieces of the People We Love

Dancepunk voorlopers doen het nog een keer voor.
CD, Vertigo/Universal

Tekst: Atze de Vrieze

Publicatiedatum: 18 september 2006

Toen The Rapture drie jaar geleden doorbrak met Echoes was het nog helemaal niet zo normaal: gitaarmuziek doorspekt met dance-invloeden. Soulwax was nog gewoon een rockband, Hot Chip maakte introverte gitaarmuziek, Infadels bestond nog niet eens en zelfs van The DFA (het producersduo achter Echoes) had nog bijna niemand gehoord. Inmiddels is The Rapture links en rechts ingehaald door zowel goede bands als hopeloze wildgroei. Aan hen de opdracht om met hun nieuwe album hun ingepikte zetel terug te claimen.

Die taak neemt de band serieus. Dit keer geen DFA meer achter de knoppen, maar wel de gerespecteerde Britten Paul Epworth en Ewan Pearson, die samen acht van de tien nummers voor hun rekening nemen. En dan zijn er ook nog twee nummers met de man van het moment: Danger Mouse, de muzikale kracht achter Gorillaz en Gnarls Barkley.

Dat kan niets anders betekenen dan een verdere ontwikkeling van het gitaargeluid naar de dansvloer. Op het onofficiële debuutalbum The Mirror vormt de gitaar als ontregelend element het hoofdingrediënt. Op ep Out of the Races and onto the Tracks en doorbraakplaat Echoes komt de nadruk meer te liggen op de groove, Pieces of the People We Love draait eigenlijk om niets anders. Illustratief is het gitaarmotief in 'The Devil', één van de hoogtepunten van het album, dat bijna achteloos in dienst staat van de baslijn.

Het album kent een wervelende start met ‘Don Gon Do It’, een onweerstaanbare discopunk track. Nadat in het fraaie titelnummer wat gas terug is genomen, wordt het tempo weer opgepakt in single ‘Get Myself Into It’, compleet met sexy saxofoon. Ook de koebel is van de partij, meest nadrukkelijk in het uitbundige ‘Whoo! Alright – Yeah… Uh Huh’.
De tweede helft van de plaat is minder trefzeker. Verrassend genoeg is juist Danger Mouse’s ‘Calling Me’ het zwakste nummer van de plaat. ‘Down for so Long’ riekt iets te veel naar grote stadions, ondanks de briljante openingszin ‘Because a cynic told me the best is yet to go’ Het tekstboekje beweert dat er ‘gewoon’ ‘come’ staat, maar wie gelooft nu een tekstboekje?

“I used to think life is a bitter pill, but it’s a grand old time”, zingt Luke Jenner in ‘W.A.Y.U.H.’. Het is misschien ironisch bedoeld, maar toch is het beslist een gevoel dat bij beluistering van Pieces of the People We Love naar voren komt. The Rapture doet nog één keer voor hoe je een zaal vol gitaarfreaks laat dansen.

http://www.kindamuzik.net/recensie/the-rapture/pieces-of-the-people-we-love/13874/
Meer The Rapture op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-rapture