Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Steve Wynn maakt nog steeds geweldige soloplaten. Weliswaar is zijn gitaargeoriënteerde popsound vandaag de dag lang niet zo baanbrekend als in zijn tijd met The Dream Syndicate, toen hij een van de belangrijkste vertegenwoordigers van de zogeheten paisley underground-stroming was. Die tijd is zo goed als voorbij en Steve Wynn is nu vreemd genoeg een gevestigde naam in de kleine wereld van americana. Gelukkig voor Steve is de tijd met Dream Syndicate voorbij, want rijk is hij er eigenlijk nooit mee geworden en die uitputtende tournees langs zaaltjes zonder kleedkamer waren ook niet alles. Steve Wynn lijkt gelukkiger met zijn begeleidingsband The Miracle 3. Op het nieuwe album ...Tick...Tick...Tick laten ze horen dat de psychedelische gitaarsound van weleer nog altijd actueel klinkt, maar dat er ook nog ruimte is voor toegangelijke poprock.
De plaat opent snoeihard met vervormde zang en knetterende gitaren in 'Wired', dat zeker niet had misstaan op de vorige plaat van Wynn, Static Transmission. Nummers als 'Cindy, It was Always You', waarin occasioneel een Dylan-mondharmonica klinkt, het minder overtuigende 'Bruises' en het bijzonder fraaie 'Freak Star' grijpen terug naar de hapklaere sound van bandjes als The Beatles en The Byrds. Bij het uitgesponnen 'The Deep End' (ruim zeven minuten op de teller) zijn we terug in hogere sferen van psychedelische rock. En hoewel het onmogelijk is om bij Wynn en zijn songs niet aan het verleden te denken, kan je toch nauwelijks spreken van een retroplaat. Wynn weet toch altijd weer even verfrissend en tijdloos uit de hoek te kopen.
Steve Wynn speelt op 24 en 25 oktober in Tom Tom te Heythuysen en op 30 november in de Utrechtse Ekko.
http://www.kindamuzik.net/recensie/steve-wynn/tick-tick-tick/10914/
Meer Steve Wynn op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/steve-wynn
Deel dit artikel: