Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Steve Wynn is niet alleen hét grote gitaarrockfenomeen uit Dream Syndicate, het legendarische architectengezelschap van de zogenaamde Paisley Underground-beweging in de jaren tachtig, hij is ook een gevierd soloartiest en een gedreven podiumpersoonlijkheid. Dat de veteraan inmiddels in zijn uppie meer plaatjes heeft uitgebracht dan in de grijze periode met Dream Syndicate, wordt wel eens vaker dan een enkele keer over het hoofd gezien.
Wynn: "In die donkere dagen was Dream Syndicate helemaal geen legendarische rockgroep. We traden op voor een kroegpubliek van hooguit twintig mensen. Kijk, die eeuwige vergelijking met The Velvet Underground kwam natuurlijk niet helemaal uit de lucht vallen. Ook de band van Lou Reed en John Cale verwierf pas een onsterfelijke status toen de bandleden individueel een succesvolle carrière opbouwden. We hadden toentertijd niet kunnen verzinnen dat de erkenning pas jaren daarna volgde. Het is allemaal niet voor niets geweest. Godzijdank is er nu veel meer aandacht voor alternatieve stromingen in de popmuziek."
Er waren natuurlijk veel meer overeenkomsten tussen de oude werkgever van Wynn en het muziekkunstproduct uit de oude fabriek van Andy Warhol. De luidruchtige noise van Dream Syndicate, die tegelijkertijd gepaard ging met een subtiliteit en een speurtocht naar de primitieve roots van rock-'n-roll, schonk een geheel nieuw leven aan de rebellerende punk en new wave van weleer. R.E.M., Green on Red en Dream Syndicate waren het logische antwoord op The Stooges, The Byrds, The Rolling Stones en The Velvet Underground. De bescheidenheid van Steve Wynn zorgt ervoor dat hij het hardnekkig blijft ontkennen, maar Dream Syndicate was zonder meer één van de belangrijkste pioneers van de alternatieve gitaarrockmuziek.
Laatst liet Neil Young in een interview doorschemeren dat hij niet meer alles kan doen wat hij wilt. Het verleden zit zijn artistieke vrijheid in de weg, omdat hij alsmaar geconfronteerd wordt met de sporen van het verleden. Als naast Young zelfs een jonge artiest als Ryan Adams moeite lijkt te hebben met de bagage van zijn countryverleden, dan vraag ik mij toch af hoe singer-songwriter Steve Wynn, die ruim twintig jaar in het vak zit, er toch vrij ongeschonden in slaagt om zijn eigen gangetje te gaan.
Wynn: “Neil Young kan dat natuurlijk wel zeggen, maar ik denk toch dat ook hij zijn eigen weg kiest. Ook ik heb het juist nu gevoel dat ik meer dan ooit tevoren datgene kan doen en laten wat ik wil. De enige druk komt van mezelf. Ik heb alle artistieke vrijheid van de wereld.
Wynn: "Vooral de laatste tijd luister ik veel naar Engelse gitaarpop, die neopsychedelische gitaarmuziek en semi-elektronische muziek van nu: Primal Scream, en Spiritualized. Maar ook de alternatieve en experimentele countryrock van een band als Kings of Leon vind ik een geweldig om naar te luisteren.”
Dat is natuurlijk allemaal leuk en aardig, maar wat vindt Steve Wynn eigenlijk van de nieuwste plaat van Ryan Adams, het veel besproken speeltje van het zogeheten wonderkind op de grens van alt. country en poprock? Het is tenslotte voor hem dat men massaal een cruciale voetbalwedstrijd laten schieten. Oh ja, Wynn was bijna vergeten dat hij vanavond slechts een voorprogrammaatje doet.
Wynn: “Die jongen heeft zeker talenten. Wel moet ik eerlijk bekennen dat ik niet echt bekend ben met zijn eerste twee soloplaten en het repertoire van Whiskeytown, maar Rock N Roll vind ik beslist een goede rockplaat".
Steve Wynn vertelt mij dat hij nog steeds een oud-punker in hart en nieren is gebleven. Op het podium wordt dan ook snoeihard gespeeld, waarbij een enkele keer een gitaar of iets anders sneuvelt. Een liedje kan de wereld misschien niet veranderen, maar hoe denkt hij als rocker eigenlijk over politieke boodschappen in songs?
Wynn: “Zolang ik de wereldproblematiek naar iets persoonlijk kan vertalen, zal ik het zeker mijn mening of politieke boodschappen niet onder stoelen of banken steken. Een pompeuze plaat zoals The Rising van Bruce Springsteen zou ik gerust kunnen maken, want eigenlijk is The Rising een hele persoonlijke plaat. Echter ben ik niet iemand om politieke statements zomaar op plaat te zetten."
Steve Wynn is dus meer een rocker dan een singer-songwriter, alhoewel hij soms ook slechts gewapend met een akoestische gitaar het podium opgaat. De vorige keer dat ik Wynn zag, speelde hij op het Take Root Shadow, een soort van afterparty van het grote countryfestival in Assen. Als afsluitende act in de bovenzaal gaf hij een weergaloze en pretentieloze rockset. Het was één van de meest energieke optredens die ik zag. Hoe houdt hij zoiets in godsnaam vol?
Wynn: “Dat was werkelijk waar een geweldige avond. Op festivals en in een voorprogramma, zoals vanavond voor Ryan Adams, spelen wij hooguit vijfenveertig minuten. Als ik met The Miracle 3, mijn huidige begeleidingsband, een volledig concert doe, spelen wij meestal langer dan twee uur. Bij die optredens nemen wij gas terug met enkele rustige nummers, want anders houd je zo'n tergend hoog energieniveau niet vol.Het is fantastisch om met ze te spelen. Het zijn dan ook meer goede vrienden."
Dat hij als rockend buitenbeentje vooral voor cowboyhoeden speelde, vonden hij en The Miracle 3 geen probleem.
Wynn: “Iedereen had het naar zijn zin. Voor veel mensen is alles dat niet techno is automatisch roots”, vertelt hij lachend.
Hij moet nu echt gaan. De strak geplande show begint stipt om half acht.
http://www.kindamuzik.net/interview/steve-wynn/steve-wynn-alles-dat-niet-techno-is-is-voor-veel-mensen-automatisch-roots/4600/
Meer Steve Wynn op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/steve-wynn
Deel dit artikel: