Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Wellicht dat het alleen in mijn geest zo overkomt, maar dat lijkt Bilinda Butcher wel, die hier meezwijmelt bij Spokane! De bitterzoete tintelingen die ze bij My Bloody Valentine teweeg bracht lijken verrekte veel op de vocale klanken die Courtney Bowles in dit slowcore-ensemble placht voort te brengen. Je kunt het slechter treffen. Muzikaal gezien doet de muziek in niets aan My Bloody Valentine denken, maar vreemd genoeg zwerven de gedachten toch stiekem hier en daar richting het shoegazer-landschap. De verstilde liedjes lijken in al hun Low-achtige minimalisme net zoveel verborgen lagen te bevatten als de uitwaaierende gitaarpartijen van, zeg maar, een Slowdive, zeker als in 'Protocol' de gedempte galm van de cimbalen als een niet al te warme deken over de effectbeladende gitaarlijnen heen wordt gelegd. Pijnlijk mooi. Ook op de rest van de plaat houdt de ingehouden droevenis de overhand, een geestesgesteldheid, die op zulk een verstilde wijze wordt voortgebracht dat je bijna bang bent om iets anders te gaan doen tijdens het luisteren. En als de stem van bandleider Rick Alverson op zijn beste momenten ook nog licht aan Mark Hollis doet denken, is de strijd gestreden en komen er spontaan heel wat zoute tranen los bij uw recensent. Als dat geen aanrader is.
http://www.kindamuzik.net/recensie/spokane/measurement/4808/
Meer Spokane op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/spokane
Deel dit artikel: