• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Spokane / Teledroom / Crystal

Ingehouden droefheid kan live slechts zelden bekoren.
18 februari 2004, Tinnenpottheater, Gent (B)

Tekst: Robin van Cleemput

Publicatiedatum: 22 februari 2004

Verstopt in een wirwar van kleine Gentse straatjes ligt het Tinnenpottheater, een klein maar gezellig zaaltje, waar woensdagavond Spokane ten dans speelde. Al is die uitdrukking hier ietwat misplaatst: van de sombere, trage deuntjes van Spokane (hun naam hebben ze geleend van een troosteloos stadje in het oosten van Washington) word je niet goedgemutst, laat staan dat ze aanzetten tot dansen.

Om 20u, een half uur later dan aangekondigd, weerklonken de eerste klanken van het trio Cristal. En wat voor klanken: ruis werd tot kunst verheven, klikjes, bliepjes en dies meer werden aan elkaar geplakt tot vreemde muzikale collages, soms hard, soms zacht, maar altijd genietbaar. Het probleem bij dit soort acts is dat het visuele aspect nogal wordt verwaarloosd: 3 man en een laptop, it ain't much to look at. Iet of wat degelijke visuals hadden een serieus verschil gemaakt, nu kon het echter niet blijven boeien.

Daarna volgde het zeskoppige postrockcollectief Teledroom. De groepsnaam kon beter, maar muzikaal was het dik in orde. Vier vrij korte nummers - althans voor dit genre - die bij mij zomerse taferelen rond valavond opriepen. En dat is nooit slecht. De drum speelde vooral bij het eerste nummer een cruciale rol, de twee gitaristen haalden mooie drones uit hun instrumenten, en alles klonk warm en gloedvol. Te pruimen!

Was mijn humeur te goed? Niet down genoeg? Ik weet het niet, maar feit is: Spokane stelde teleur. Op Measurement, de laatste plaat van de door Rick Alverson (Drunk, Labradford) geleide groep, werden alle overbodige elementen verwijderd, zoals de viool. In plaats daarvan werd gekozen voor een nog soberder aanpak, spaarzame arrangementen met veel stille momenten en lege ruimtes. Op plaat werkt het, maar live is het nog wat anders: de mooie vocalen van het duo Alverson-Bowles - die laatste nam ook het weinige drumwerk voor haar rekening - werden enkel ondersteund door Alverson's Telecaster, de bas van Robert Donne en een laptop (diezelfde als van Cristal, nota bene). Het resultaat viel tegen: de 9 songs die ze brachten klonken te kaal en verwaterden tot één brij. Soms waren de zachte borsteldrums en melancholische gitaarlijntjes raak, en konden ze ontroeren, maar meestal kabbelden ze het ene oor in, en het andere weer uit. De lijn tussen ingehouden schoonheid en saaiheid is dun, en al te vaak ging Spokane er over. Bijzonder jammer.

Na het laatste nummer dankte Alverson het publiek "for being so corteous", terwijl de Brit achter mij net daarvoor had opgemerkt hoe boring hij het wel vond. Geen van beiden had ongelijk.

http://www.kindamuzik.net/live/spokane/spokane-teledroom-crystal/5218/
Meer Spokane op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/spokane