• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Sonic Youth | Experimental Jetset, Trash & No Star

Sterke popplaat zonder pretentie, maar met overtuiging gebracht.
CD, Geffen/Universal

Tekst: Eric Van Rees

Publicatiedatum: 21 juli 2004

Op Experimental Jetset, Trash & No Star uit 1994 distantieert Sonic Youth zich van het zware geluid van hun voorganger Dirty. Geen harde powermix dit keer, maar een plaat zonder veel overdubs en feedback, die hun muziek normaal kenmerkt. Nog nooit eerder nam de band een cd op die zo songgericht klonk als Experimental Jetset, Trash & No Star.

De fans reageren teleurgesteld, maar het zal de band een worst zijn. Uitgebracht in de hoogtijdagen van de lofi- en indierock, is het album een reactie op de Amerikaanse gitaarunderground van dat moment. Bands als Sebadoh, Pavement, Smog, Royal Trucks mogen allen op credit rekenen van The Youth. Als buitenbeentje in het oeuvre van de band is het een wat onderschat album, dat zeker een aantal sterke nummers telt.

Experimental Jetset, Trash & No Star telt maar liefst veertien tracks, keurig verdeeld onder Moore en Gordon. Het album als geheel klinkt laidback en ligt niet al te zwaar op de maag, wat zowel de sterkte als de zwakte van het album is. Er staan helaas geen tracks van Lee Renaldo op en ook zingt hij dit keer nergens. Jammer, want zijn bijdragen zijn altijd bijzonder en hoogtepunten op Sonic Youthreleases.

De geïnspireerde opener ‘Winner’s Blues’, waar Lee Renaldo op akoestische gitaar Thurston Moore begeleidt, zou niet misstaan op een willekeurige Lou Barlowrelease. Tegelijkertijd is het een ode aan John Fahey, die eveneens van invloed is op Moore en Renaldo. ‘Bull in the Heather’, de eerste single van de cd, is een pakkende popsong, maar toch ook onmiskenbaar Sonic Youth, met flageoletten en spaarzaam gebruik van noise.

De zo kenmerkende spanning van de muziek van de New Yorkers hoor je in ‘Skink’, waar met minimale middelen een climax wordt opgebouwd die nu eens niet tot voorspelbare noise leidt, maar zowaar het stramien van een standaard popsong volgt. De grootste attractie van Experimental Jetset, Trash & No Star zijn de sensuele vocalen van Kim Gordon, die met name in de langzamere stukken tot zijn recht komen, zoals in ‘Bone’, ‘Quest for the Cup’ en vooral het dromerige ‘Sweet Shine’, met zijn rijmende nonsens.

Experimental Jetset, Trash & No Star ontbeert de melancholieke introvertheid van de opvolger Washing Machine en A Thousand Leaves, maar ergens is dat maar goed ook. Het album is immers nog steeds een sterke popplaat zonder de pretentie van eerdere releases, maar wel met overtuiging gebracht.

» Video: Sonic Youth - Bull in the Heather [youtube]

http://www.kindamuzik.net/recensie/sonic-youth/experimental-jetset-trash-no-star/13451/
Meer Sonic Youth op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/sonic-youth