http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Solex | The Laughing Stock of Indie Rock

Uitgesampled?
CD, Discmeister/Konkurrent

Tekst: Hans van Lissum

Publicatiedatum: 24 september 2004

Persoonlijk had ik het bij de release van het debuut in 1998, Solex vs. The Hitmeister niet gedacht, maar Liesbeth Esselink bouwt langzaam maar zeker aan een waar oeuvre, en nog een zeer consistent ook. Wat bij de eerste twee platen nog iets novelty-achtigs had, heeft Esselink op Low Kick and Hard Bop en nu ook weer op haar nieuwste uitgebouwd tot een totaal eigen, en uiteindelijk ook vanzelfsprekend muzikaal idioom.

Dat terwijl het afgelopen jaar een jaar vol verandering was. Zo was daar de onverwachte split met Matador en het zoeken naar een nieuwe maatschappij (uiteindelijk richtte ze er voor Europa zelf een op), terwijl ze ook nog eens afscheid nam van haar vaste live-band. Onpersoonlijk en speels als Solex' liedjes zijn, is dat natuurlijk niet echt te horen in het nieuwe werk, maar toch verschilt The Laughing Stock of Indie Rock behoorlijk van de voorgangers.

Belangrijkste verschil: de nummers zijn niet meer volledig opgebouwd uit samples en lijken hier zelfs eerder toevoegingen dan fundamenten. De werkwijze was als volgt: laat je gitarist en drummer verschillende partijen spelen, sample dat, en plak er liedjes van aan elkaar. Het resulteert in de meest 'normaal' klinkende plaat in de geschiedenis van Solex: niet zo fris en speels als Hitmeister, toegankelijker en minder rauw dan Pick-up, en minder druk dan Low Kick and Hard Bop.

Is het dan een saaie plaat? Absoluut niet. Al klinkt Solex nu dan meer als een bandje, de plaat stroomt nog steeds over van ideeën, gemankeerde ritmes, veel Moog-bas, en altijd weer die onlogische, soms wat geforceerde melodische wendingen. Wanneer Solex op haar normaalst klinkt, zoals in het toepasselijk getitelde ‘On an Ordinary Day’, of zich verliest in een te lange, dromerige en vormeloze jam in ‘You've Got Me’, willen de gedachten echter nogal eens afdwalen en skip je liever nog eens terug naar het bizarre ‘You're Ugly’, het funky kopergeschetter van ‘Yadda Yadda Yadda No. 1’ en het catchy ‘Take That Gum Out!’

Solex is niet meer de artieste die in stilte een album in haar kelder in elkaar draait en ze plukt minder van ouwe platen en cd's. Je kunt je zelfs afvragen of Solex vandaag de dag niet eerder een trio is dan een eenmansproject. Uiteindelijk maakt het niets uit; Solex behoort en zal blijven behoren tot de meer avontuurlijke artiesten die Nederland toch al niet zo rijk is, en uiteindelijk is het dan niet belangrijk hoe het gebeurt, als het maar gebeurt.