Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Wanneer een wereldberoemde rockgroep al meer dan dertig jaar bezig is in het wereldje dringt de volgende vraag zich automatisch een keer op: is de band nog wel relevant? Ook R.E.M. kent het klappen van die zweep maar al te goed. Dat heeft de groep er niet van weerhouden gedreven door te gaan met zijn passie: mooie muziek maken. En nu ligt Collapse into Now er, een plaat die net als voorganger Accelerate qua titel al een indicatie geeft van wat de band wil tentoonspreiden.
Laat het daarom maar alvast gezegd zijn: ook in het heden is R.E.M. nog steeds een band om rekening mee te houden. De groep die sinds het opstappen van drummer Bill Berry nog maar uit drie kernleden bestaat, zet een plaat met twaalf liedjes neer die het gevoel geeft terug te grijpen naar de oude, nooit verloren gegane glorie van de Amerikanen. Geen wonder dus dat Collapse into Now eigenlijk al heel erg snel vertrouwd voelt. En toch ook nieuw.
De kracht van Collapse into Now - een albumtitel waarmee Patti Smith kwam, die op het spannende, onheilspellende 'Blue' meezingt - ligt namelijk vooral in de afwisseling. De mooie ballade 'Uberlin' roept bijvoorbeeld herinneringen op aan tophit 'Drive'. Het subtiel politiek geladen 'Oh My Heart' klinkt bijna als een nummer uit de I.R.S.-jaren van de band. En 'Mine Smell like Honey' is vooral een energieke rocker, net zoals 'All the Best'. 'It Happened Today', met Eddie Vedder als achtergrondzanger, is vervolgens een tamelijk gezapig nummer dat weinig toevoegt. En 'Me, Marlon Brando, Marlon Brando and I' is dan weer een prachtig eerbetoon aan helden.
Daar waar zij teruggrijpt op de succesmelange, koerst Collapse into Now deels op veilig, maar de plaat schuwt het opzoeken van grenzen zeker niet. Dat biedt de afwisseling die de voorgangers wel eens misten. Het klassiek moderne Collapse into Now laat daarmee horen dat R.E.M. nog steeds vitaal, relevant en scherp is. Met opnieuw een glansrol voor showmaster Stipe, de immer onuitwisbare gitaar- en mandolinegeluiden van Peter Buck en de achtergrondzang van Mike Mills, die cruciaal is voor het geluid van de vijftigers.
http://www.kindamuzik.net/recensie/r-e-m/collapse-into-now/21292/
Meer R.E.M. op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/r-e-m
Deel dit artikel: