• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

• dossiers
• festivals
• columns

ernaast

R.E.M. Live - 21 / 22 juni (Tivoli / Heineken Music Hall)

De belangrijkste gitaargroep van de afgelopen 20 jaar stond voor de derde keer in haar carrière in een Nederlandse concertzaal. En in dezelfde stad die zij als laatste aandeden: Utrecht. En zelfs in het kleine en intieme Tivoli. Dat één der grootste bands op deze aardkloot daar hun wereldtournee begint maakte het alleen al een happening waarover nog lang nagepraat zal worden. R.E.M., want daar hebben we het over, streek al een week eerder neer in de Domstad om zich in Tivoli optimaal voor te bereiden en zodoende kon men de heren op de terrasjes zien zitten of alle R.E.M.-bootlegs in de platenzaken op zien kopen.

Tekst: Alexis Vos

Publicatiedatum: 23 juni 2003

Zaterdagavond kwart over 9 was het zover. Daar kwamen ze het podium op: de eeuwige student Mike Mills, de gitaarspelende popencyclopedie Peter Buck en de enigmatische frontman Michael Stipe. Ze werden bijgestaan door hun vaste tourmaatjes Scott McCaughey (Minus, Young Fresh Fellows) en Ken Stringfellow (Posies). De nog steeds gemiste Bill Berry die in '97 om privé redenen uit de band stapte wordt deze tour niet door Joey Waronker (Beck) maar door Bill Friedlin (Ministry) vervangen.

De verwachtingen waren, terecht, hooggespannen. Wat zouden ze spelen: veel nieuwe songs, materiaal van hun bestsellers of werd er teruggegrepen naar de begin jaren toen R.E.M. nog non-stop op tournee was? Het bleek een mix van dit alles te zijn. Furieus werd er met de beste openingssong ooit, 'Begin The Begin', begonnen. Gevolgd door een nieuw nummer 'Animal' dat deed denken aan de rockers van Document. Ook die andere nieuwe track, 'Bad Day', roept diezelfde herineringen op, maar dat is logisch gezien deze tijdens de sessie van dat album geschreven is en nu een plekje op de aankomende Greatest Hits verzamelaar krijgt. Op die verzamelaar (gaat In Time heten en verschijnt deze herfst), staan natuurlijk ook de juichend ontvangen hits 'Drive', 'Losing My Religion', 'Man On The Moon' en 'Imitation Of Life'. Toch begon het concert pas echt te leven toen hun allereerste hit 'The One I Love' werd ingezet. Massaal werd het Fireeeee meegebruld en met een punky versie van 'Life And How To Live It' er direct achteraan bleek Tivoli echt te klein. De zeikerige oudjes in de zaal die alleen maar jaren '80 spul wilden horen werden dus goed voorzien, maar kregen wel het ongelijk op hun conto toen de nieuwelingen 'She Just Wants To Be' en 'Walk Unfraid' de hoogtepunten bleken te zijn.

Zo'n eerste optreden is altijd even aftasten en kleine foutjes zoals bij de piano intermezzo van Mills op 'At My Most Beautiful' kunnen dus voorkomen. Niemand die er ommaalt en Stipe helemaal niet. Hij was in opperbeste stemming en oefende zijn stage moves alvast als hij deze zomer ook de achterste rijen op de festivals erbij moet betrekken. Zijn stem blijft de grootste kracht van de band en de extra hoge noten in het weids klinkende 'Everybody Hurts' zorgden voor kippenvel. Tijdens de toegift werd Linda Hopper van Magnapop het podium opgeroepen. Stipe produceerde hun eerste 2 albums en daarvan werd 'Favourite Writer' gespeeld. Bij dat nummer kon er zelfs een glimlach bij de in zichzelf gekeerde Buck vanaf en dat zegt genoeg hoe leuk het was deze avond. Toch was het muzikaal gezien niet legendarisch zoals het Vredenburg concert van ' 87 in de R.E.M. hiërogliefen wel met rood omcirkeld is. Maar zeker goed genoeg om iedereen als toegift I feel fine uit te laten schreeuwen bij 'It's The End Of The World As We Know It (And I Feel Fine)'.

Het einde was het zeker niet, want de volgende avond trad de groep aan in de HMH te Amsterdam. Op dit grote podium konden ze ook hun mooi ontworpen stage design kwijt en gaf het de bierhal de sfeer waar het anders altijd aan ontbreekt. Hoe goed en vooral bijzonder Tivoli ook was het bleek slechts een opwarmertje voor de zondagavond, waar het geluid echt schitterend was. Een totaal andere setlist werd er voorgeschoteld (op de grote hits na) ,dus werd er deze maal met 'The Finest Worksong' gestart. De flamboyante Stipe benutte de podiumruimte helemaal en heeft zijn Losing My Religion-pasjes niet verleerd. Dit tot groot vermaak van de andere bandleden. De groep leek nu pas echt warmgedraaid en hun oudere fans leken het tempo niet aan te kunnen. Zaterdag werd na 18 jaar 'Little America' opgedoken en ditmaal was het volgens Buck 16 jaar geleden dat ze 'I Believe' speelden. Waarom dit is (ja, Stipe is zelf niet zo tevreden over de tekst), is een raadsel. Wat een nummer en wat een uitvoering. Het als anti-Reagan song bedoelde 'Exhuming McCarthy' werd ook uit de kast getrokken om de hedendaagse situatie in Amerika te schetsen, maar blonk toch uit in vrolijkheid.

Hoogtepunten waren deze avond niet de rockers, maar de ballads waar R.E.M. ook altijd in uitblinkt, zoals het hemeltergend mooie 'I've Been High' en hun beste song ooit volgens Stipe: 'Country Feedback'. Hierop kon Buck laten horen dat hij dan misschien wel net zo'n beperkte gitarist als Neil Young is, maar ook net zo mooi kan soleren. Ook bij deze toegift mocht Linda Hopper weer haar liedje zingen en Stipe zijn liefdevolle blik op haar werpen. Het mooiste was dat de eens zo schuchtere zanger een verhaal begon te vertellen voor 5000 muisstille mensen. Het ging over zijn eerste bezoek aan Amsterdam om als 7-jarig jongetje met zijn ouders en zussen zijn favoriete bloem de tulp te kunnen zien. De avond werd opnieuw na zo'n 100 minuten spelen beëindigd met 'Cuyahoga' en de klassieke afsluiter 'It's The End Of The World As We Know It (And I Feel Fine)'.

R.E.M. bewees dat zelfs ook zij er weer even in moeten komen om tot een 100% live prestatie te komen, maar bleek hier na één avond al toe in staat te zijn. Hoewel het natuurlijk ook te maken heeft in welke setlist je favorieten liggen, is de groep die ooit op een kerkaltaar hun eerste optreden deed misschien wel te groot voor iets als Tivoli. Stipe moet de ruimte krijgen om tot volle wasdom te komen en iedereen te kunnen vermaken. Met 110 songs ready-to-play lijkt dit een hele mooie tour te worden, waarvoor je bijna je vakantie op aan gaat passen.

Foto's zijn genomen door KindaMuzik's Maurice Dielemans en Gert Vilaten, waarvoor speciale dank.

http://www.kindamuzik.net/achtergrond/r-e-m/r-e-m-live-21-22-juni-tivoli-heineken-music-hall/3415/
Meer R.E.M. op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/r-e-m