http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Portishead | Third

Rauw, inktzwart en fascinerend.
CD, Universal

Tekst: René Passet

Publicatiedatum: 22 april 2008

Zelf had Portishead er weinig fiducie in dat het ooit nog goed zou komen met dat langverwachte derde album. "Dit album voelt hetzelfde als kijken naar Lost" schreef Geoff Barrow vorig jaar vertwijfeld in z'n blog. "Een verhaal zonder einde en met maar weinig aanknopingspunten."

Nu is 'ie er dan toch: Third. En jongens, wat een fantastische plaat is dat. Misschien wel de beste van het trio uit Bristol, of eigenlijk uit het voorstadje: Portishead. De nieuwe muzikale koers zal voor sommige fans even slikken zijn.

De slow motion hiphopbeats en Lalo Schifrinsamples die de eerste twee albums Dummy en Portishead domineerden, zijn grotendeels foetsie. Vervangen door een inktzwarte, broeierige mix van gitaar, drums en rammelende orgeltjes, opgenomen ergens halverwege de hel en de verduisterde woonkamer van Quentin Tarantino.

Gebleven is de nog immer hese en intense zang van Beth Gibbons, die een prachtig contrast vormt met de sonische handgranaten die Barrow en Adrian Utley continue afvuren. Neem alleen al de huidige single 'Machine Gun'. Salvo na salvo ratelende beats waarbij er om de zoveel maten weer een nieuwe geluidsdemper op de rokende geweerloop gaat, zelfs als Gibbons al lang gestopt is met zingen. Third zit vol met dat soort studiotrucage. Zo heeft 'Plastic' een voortrazende trein als ritmetrack en in volume exploderende drum rolls.

Het album lijkt opgenomen in een oude garage waar zowel The Stooges als Joy Division geoefend hebben. Het totaalgeluid is rauw en ongepolijst maar de drums zijn zo strak dat je er een metronoom op kunt kalibreren. "Did you know what I lost? / Did you know what I wanted?" zingt Beth Gibbons op het door gitaren en violen in evenwicht gehouden 'Silence'.

Het antwoord daarop is 'nee' en dat mag ook graag zo blijven. Zolang het zulke fantastisch spannende muziek als op Third oplevert mag Portishead nog wel even Lost zijn.