• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Portishead

Intiem weerzien.
07 april 2008, Heineken Music Hall, Amsterdam

Tekst: René Passet

Beeld: Michel Mees

Publicatiedatum: 08 april 2008

Arme Portishead. Zelfs op het grote videoscherm in de Heineken Music Hall worden ze achtervolgd door het verleden. 'De triphopgroep uit Bristol', staat er boven de hoofden in de uitverkochte concertzaal te lezen. Van dat imago komt de band nooit meer af, ook al zul je op het nieuwe album Third geen snipper triphop vinden. De lome jazzy beats zijn verruild voor inktzwarte, sinister klinkende gitaren, metalige drums en allerlei studio-trickery.

Portisheads eerste concert in tien jaar tijd op Nederlandse bodem belooft daarmee een spannende avond te worden. Want hoe zullen de fans reageren op het nieuwe materiaal? Het merendeel van de bezoekers heeft het nieuwe album nog helemaal niet gehoord, omdat Third nog niet in de winkel ligt.

En dan toch uitverkopen. Het zegt veel over de invloed die Portishead had in de popmuziek van de jaren negentig. Een hele generatie groeide op met sfeervolle hits als 'Sour Times', 'Numb' en 'Glory Box'. Logisch dus dat die bewuste nummers tijdens het concert een warm onthaal krijgen. Zangeres Beth Gibbons, percussionist/scratcher Geoff Barrow en gitarist Adrian Utley (allemaal gekleed in zwarte T-shirts) worden bijgestaan door drie extra muzikanten, waarbij vooral de nadrukkelijke rol van de drums opvalt. Nieuwe nummers als 'Silence', 'Machine Gun' en het loeisterke 'We Carry On' zitten vol strak ratelend, aan Joy Division herinnerend slagwerk.

Hoewel het nieuwe materiaal flink verschilt van het oude werk, maakt Portishead de dappere keuze om oud en nieuw door elkaar heen te spelen. De enorme contrasten zorgen daarbij voor een mooie spanning. Na het intieme en klein gespeelde 'Wandering Star' - waarbij Gibbons met haar trillende stem meer dan vijfduizend man stil krijgt - volgt een donderende en agressieve uitvoering van de nieuwe single 'Machine Gun'.

Gibbons blijft onverminderd de grootste troef van Portishead. De frêle blonde dame mag dan met haar vreemd opgetrokken schouders een verkrampte indruk maken, haar unieke hese stem krijgt de vrije teugels. Ze fluistert, knauwt en zingt en bezweert daarmee alle demonen in haar hoofd. "Wild horses, they will take me away / And the tenderness I feel", zingt ze met mooie trillers in haar stem op 'The Rip'. Een ijzersterk nummer dat halverwege van een intieme folksong verandert in psychedelische jaren tachtig electropop.

Mooi zijn ook de videobeelden, opgenomen door vingercamera's die vlakbij drumstel en keyboards zijn opgehangen en die een regisseur ter plekke op drie schermen vermengt met 16mm-filmpjes.

Portishead-voorman Geoff Barrow schijnt een bloedhekel te hebben aan optreden, maar daar is vanavond weinig van te merken. Ook bij Gibbons niet, die na afloop van het concert over de podiumrand piept om de gehele eerste rij met omhelzingen te bedanken voor haar komst. Een mooi en intiem afscheid van een overtuigend weerzien.

http://www.kindamuzik.net/live/portishead/portishead/16815/
Meer Portishead op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/portishead