• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Pearl Jam | Rearviewmirror (Greatest Hits 1991-2003)

Prachtig overzicht van een prachtige band.
2 CD, Epic/Sony

Tekst: Bas Ickenroth

Publicatiedatum: 15 december 2004

Het is bijna kerst, dus het is weer tijd voor verzamelaars! Een paar weken geleden de Nirvana boxset, vorige week nog de dubbelaar van Slowdive, en nu is het tijd voor de enige overlevende uit het grunge-tijdperk: Pearl Jam. Brachten een superdebuut (Ten genaamd, maar als je dat niet wist dien je minstens tien stokslagen te krijgen) uit dat vervolgens niet meer te benaderen bleek. Ten was een verademing voor ons en een vervloeking voor de band zelf, want alles dat ze daarna maakten werd ernaast gelegd en inferieur bevonden.

Ondergetekende was na Vs. (hoge toppen en diepe dalen) zelfs zo gedesillusioneerd dat hij Pearl Jam links liet liggen tot twee jaar geleden, toen hun laatste studioalbum Riot Act (een heel fijne rockplaat) uitkwam. Het fijne van zo’n verzamelaar is dat uw recensent zijn gelijk kan halen middels een enkele recensie en gewoon kan zeggen: zie je wel, die andere liedjes zijn inderdaad veel minder goed.

Maar nee, dat lukt niet. Pearl Jam blijkt door de jaren heen gestaag aan een zeer gedegen repertoire te hebben gewerkt, en heeft gitaarliedjes gemaakt die weliswaar niet meer de frisheid van Ten benaderen, maar wel op hun eigen manier erg mooi zijn. Dat komt op deze verzamelaar het best tot zijn recht bij cd2, de down side genoemd. Op deze cd zijn de rustigere nummers samengevoegd, waaronder ‘Breath’, ‘Elderly Women Behind the Counter in a Small Town’, ‘Immortality’, ‘Nothingman’, ‘Given to Fly’ en natuurlijk het nog steeds waarlijk prachtige ‘Black’. Het is hier waar de sterkste kant van de band het best wordt benut: hun gave emotie in muziek te verpakken. De ingehouden stem van Eddie Vedder klinkt op het latere werk wel wat ouder en wellicht wat vermoeider, maar dat past prima bij de wat meer bedachtzame toonzetting van de nieuwere liedjes.

Cd1 alias de up side kent iets minder consistentie, simpelweg omdat Pearl Jam een tijdje dacht heel goed te zijn in rauw en punkachtig rocken. ‘Spin the Black Circle’ is zo een voorbeeld, een richtingloze punkrocker die beter vervangen had kunnen worden door ‘Porch’. Ook ‘Do the Evolution’ is niet Pearl Jam op zijn best, ook al omdat Vedders stem niet geschikt is om over the top te gaan. Maar goed, daar kun je toch niet over blijven zeuren als er nummers op staan als ‘State of Love and Trust’ en het titelnummer? Inderdaad, dat doe ik verder dan ook niet. Ook cd1 kent hoogtepunten te over en laat welluidend horen dat Pearl Jam op zijn eigen koppige manier is uitgegroeid tot een hechte, gezonde rockband. En dat kan niet van elke band gezegd worden die rond 1990 is begonnen. Rearviewmirror (Greatest Hits 1991-2003) (neemt u die toevoeging wel met korrel zout) is een prachtige verzamelaar van een prachtige band.

http://www.kindamuzik.net/recensie/pearl-jam/rearviewmirror-greatest-hits-1991-2003/8181/
Meer Pearl Jam op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/pearl-jam