Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Ik zie het u al denken: "Toch niet weeral een nieuwe live-opname van Pearl Jam?" Jawel hoor, en wel een heel speciale dit keer. Dat de groep altijd graag akoestisch speelde, weten we al lang, getuige het meesterlijke MTV Unplugged uit 1992, de jaarlijkse korte optredens op Bridge School Benefit van Neil Young en de unplugged pre-set op de derde Boston-show van vorig jaar. Maar dat de 'vuile grungers' een gans optreden (naar Pearl Jam-normen is dat dus lang) konden vullen met mooi, akoestisch materiaal, dat hadden maar weinigen hen gegeven. En daar waar MTV Unplugged nooit officieel werd uitgebracht (in tegenstelling tot die van o.a. tijd- en stadsgenoten Nirvana en Alice In Chains), krijgt het grote publiek dit keer wel de kans om te genieten van dit concert dat Pearl Jam op 22 oktober 2003 gaf in Seattle ten voordele van Youth Care. Want ja, weldoeners zullen ze eeuwig blijven.
In tegenstelling tot andere Pearl Jam-optredens ging het gebeuren niet door in de één of andere veel te grote zaal of arena, maar vormde de schitterende Benaroya theaterzaal het decor voor de band en de slechts 2500 aanwezige diehard fans. Over de show zelf kunnen boeken geschreven worden. Vierentwintig schitterend gebrachte nummers die elk een beetje aandacht verdienen. We beperken ons tot enkele absolute hoogtepunten.
Pearl Jam is een band die nog lang niet afgeschreven mag worden. Aan stoppen weigeren ze ook maar één nanoseconde te denken. En terecht! Nummers die tijdens gewone rockshows nooit goed echt lijken te passen tussen al dat gitaargeweld, komen hier volledig tot hun recht. Geen wonder dat bassist Jeff Ament in een recent interview verklaart dat Pearl Jam graag in dergelijke zaaltjes zou gaan toeren. Van de voorbije drie studioalbums van de band (Yield en de vaak misprezen Binaural en Riot Act) hoorden we nummers als 'Lowlight', 'Thin Air', 'All or None' en 'Thumbing My Way' op geen enkele andere bootleg zo mooi, zo kwetsend, zo zacht, zo warm, zo prachtig. Twee van de absolute hoogtepunten worden zelfs ten eerste 'Man of the Hour', het allerjongste Pearl Jam-nummer geschreven voor Tim Burtons film Big Fish, en ten tweede 'Fatal', dat niet goed genoeg werd bevonden voor Binaural en toch het daglicht zag op Lost Dogs, het dubbelalbum vol B-kantjes dat in november jl. losgelaten werd.
Een volgende constatering is de klasse waarmee Vedder en de zijnen andermans werk zo schitterend ten beste geven. Met 'Masters of War' van Bob Dylan bezorgt Vedder iedereen kippenvel, '25 Minutes to Go' is het eerbetoon aan Johnny Cash, terwijl de ode aan Victoria Williams, 'Crazy Mary' al jaren een publiekslieveling is. Maar vooral de pracht van de akoestische herwerking van 'I Believe in Miracles' van The Ramones valt met geen woorden te beschrijven.
Op de poster van dit optreden staat "featuring live acoustic versions of 'Black', 'Crazy Mary', 'Daughter' and many more". Maar moet echt nog maar eens beschreven worden hoe waanzinnig mooi 'Black' is? We vertellen nog liever een keer hoe sterk de band is tussen Pearl Jam en zijn fans. Geen 'Alive', 'Even Flow' of 'Betterman' op dit optreden te bespeuren, wel zeldzame pareltjes als 'Down', 'Dead Man' en 'Sleight of Hand' die meehelpen aan de magie die rond deze Benaroya-show hangt.
Uitgebracht door het nieuwe eigen Ten Club-label, maar via een distributiedeal met BMG toch in staat om fans over de hele wereld vlot te bereiken. Vijf sterren voor dit album, 10/10 voor fanvriendelijkheid. We verwachten Pearl Jam op podia in de Verenigde Staten rond de verkiezingen, daarna in de studio en tegen de tijd dat we Benaroya beu gehoord zijn (als dat al kan), zijn ze daar met een nieuw pareltje en een nieuwe tournee. Om met de woorden van Ben Harper af te sluiten: "this is the best band in the world!" En wie durft Ben Harper nu tegen te spreken?
http://www.kindamuzik.net/recensie/pearl-jam/live-at-benaroya-hall/6875/
Meer Pearl Jam op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/pearl-jam
Deel dit artikel: