Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Als Pavement-fan is het moeilijk om hét Pavement-album uit te kiezen. Velen zullen gaan voor Slanted & Enchanted omdat dit nu eenmaal het klassieke debuutalbum is en de onnavolgbare Gary Young nog achter de drumkit zat, of stond, of heel ergens anders was... Dan zijn er de mensen die de meeste indie-credibility-punten willen scoren door voor Wowee Zowee te kiezen. Hoewel er misschien wel een paar van hun beste nummers ooit op staan, is het geheel te onsamenhangend, ook al beluister je het als drie delen zoals het ooit bedoeld was. Dan zijn er nog die Crooked Rain, Crooked Rain als het summum van Pavementschap beschouwen. Het tweede album van de band uit Stockton, California was misschien ook wel hun meest perfecte. Niet alleen omdat het bomvol stond van de perfecte popliedjes (waarvan ‘Gold Soundz’ de perfectie overtrof), maar ook omdat het een doordacht geheel vormde en de thematiek naadloos aansloot bij de vijf popnerds zelf.
Crooked Rain, Crooked Rain is het verhaal van jongens die zijn opgegroeid in de jaren ’80 en niks anders deden dan het beluisteren van platen en die dan naspelen. Opener ‘Silent Kid’ gebruikt de zanglijn van Buddy Holly’s ‘Everyday’ en ‘Range Life’ was Malkmus’ poging om ‘Don’t Go Back to Rockville’ van R.E.M. te herschrijven. Daarin zaten ook de befaamde steken naar grunge-grootheden uit die jaren, Smashing Pumpkins en The Stone Temple Pilots. Zoals ook op ‘Fillmore Jive’ het einde van ”the rock ’n roll era” wordt bezongen. Tien jaar na dato heeft het album nog niks van zijn glans verloren. De tentoongespreide rommeligheid gecombineerd met de doordachte composities en bizarre teksten van Malkmus zorgen nog elke keer voor nieuwe ontdekkingen.
De beste indiegroep van de jaren ’90 trok zo de lijn door die volgde langs The Velvet Undergound, Big Star en R.E.M. Zoals het hoort bij klassieke acts verschijnen er nu ook reissues van Pavement. In 2002 was als eerste Slanted & Enchanted aan de beurt. Ter ere van het tienjarige jubileum werd een ware traktatie voorgeschoteld. Een dubbel-cd met 48 nummers, waaronder onuitgebracht werk, Peel-Sessions, een concert en de Watery Domestic EP. In 2004 herhaalt Matador het succesvolle concept met Crooked Rain, Crooked Rain. Naast de b-kantjes en compilatietracks die cd1 vullen, staat disc 2 vol met outtakes van die oefen- en opnamesessies. Zelfs die waar Young nog op meedeed!
Zo krijgen we een kijkje in het creatieve proces van de band. Hoewel het nog steeds lijkt alsof ze maar wat deden, is het toch interessant om te horen hoe Malkmus zijn teksten ter plekke bij elkaar verzint. Het meest eruit springen doen echter afgeronde nummers als ‘All My Friends’ en ‘Same Way of Saying’. Spiral Stairs mag voor de juiste dissonantie zorgen, de bas van Mark Ibold dendert lekker door en Bob Nastanovich hangt weer de clown uit. Ook zijn er al versies van ‘Flux = Rad’ en ‘Publo Honey’ te horen die later op Wowee Zowee kwamen te staan.
De reissues zijn er vooral op instigatie van gitarist Spiral Stairs gekomen. Hij verzorgt de vormgeving en schrijft wederom een informatief stukje over de band. Malkmus zat er niet zo op te wachten, maar zoals hij ooit aan KindaMuzik liet weten, is hij er toch wel erg tevreden mee. Dus ook hij levert weer een (hoewel eerder gepubliceerd) pennenstreek af. Deze overvolle dubbelaar is geen geldklopperij. Natuurlijk waren een fiks aantal songs al op bootlegs te vinden, maar het geheel is nauwkeurig en met veel liefde in elkaar gezet. Voor fans is het een meer dan waardevol document en nieuwe devoten zullen veel voor weinig krijgen. Volgend jaar dus maar Wowee Zowee op herhaling?
http://www.kindamuzik.net/recensie/pavement/crooked-rain-crooked-rain-la-s-desert-origins/7729/
Meer Pavement op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/pavement
Deel dit artikel: