Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
In 1999 hingen er handboeien aan de microfoonstandaard van Stephen Malkmus. Op weinig subtiele wijze liet het muzikale brein van Pavement weten dat hij het helemaal gehad had met zijn band. Het zou dan ook de laatste tournee worden van de indiegoden die het gezicht waren van de slacker-generatie en die in tien jaar tijd vijf topalbums vol tegendraadse, maar uiterst genietbare alternatieve pop uitbrachten.
Malkmus vormde hierna The Jicks en ondertussen groeide de legendarische status van Pavement. Na de fraaie cd-reissues die de afgelopen jaren zijn verschenen, kon een reünie niet uitblijven. In september werd een wereldtournee aangekondigd en zo staat het vijftal na elf jaar weer in Amsterdam. Alsof er niks aan de hand is, wordt er achteloos afgetrapt met 'In the Mouth a Desert'.
Voor band en publiek voelt het echter allemaal nog onwennig aan. Het is duidelijk dat beide nog zoeken naar de juiste houding. Dit proces wordt niet bevorderd door het belabberde geluid. Het staat veel te hard en de bas van de immer goedlachse Mark Ibold overstemt het hele podiumgeluid. Gelukkig heeft de geluidsman na een paar nummers de juiste afstemming gevonden en komt de band langzaam aan ook op gang.
De fris ogende maar zwijgzame Malkmus slingert zijn gitaar in de rondte en pingelt ondertussen nonchalant door. Waar hij de laatste tien jaar uitgegroeid is tot een gitaargod, daar kan hij nu weer een beetje rondstrooien met melodieuze licks. De groep trakteert een volgepakt Paradiso op een ruime greep uit het oeuvre. Niet alleen de hitjes die geen hits werden, ook vergeten albumtracks en obscure B-kantjes worden gespeeld. Het kraakt als vanouds aan alle kanten dankzij de relaxte drumpartijen van Steve West en dissonant gitaarwerk.
Opvallend veel snelle nummers worden er gespeeld en deze krijgen een uitzinnige ontvangst van het publiek. Het manusje-van-alles, Bob Nastanovich, steelt de show tijdens 'Unfair' en gitarist Spiral Stairs ziet zijn 'Two States' uit volle borst meegezongen worden. Verstilde momenten zijn er in een prachtig klein gehouden 'We Dance' en afsluiter 'Here', terwijl er een hypnotische werking van 'Starlings on the Slipstream' uitgaat.
Natuurlijk waant men zich twee uur lang in de jaren negentig. De indiebands van nu pakken het allemaal grootser, exotischer en gecalculeerder aan. Maar Pavement bewijst dat een gewoon gitaarbandje (met geniale popliedjes) nooit uit de mode raakt. Ook niet bij een nieuwe generatie die de voorste rijen bevolken en er tijdens de kraker 'Stereo' een pogofeestje van maken. De legende leeft voort.
http://www.kindamuzik.net/live/pavement/pavement/20144/
Meer Pavement op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/pavement
Deel dit artikel: