• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Morrissey | You Are the Quarry

Comeback van het jaar!
CD, Attack

Tekst: Joris Heemskerk

Publicatiedatum: 23 mei 2004

Salueer uw onzekerheid, omarm uw cynisme, vier uw mankementen en laat uw gemankeerde trots blijken. Het mag weer, want, dames en heren, Morrissey is terug. En dat is nog niet alles, hij heeft zijn fonkelnieuwe, beste soloalbum tot nu toe meegenomen. We wisten natuurlijk allang dat Stephen Morrissey wars is van alle trends. Garagerock? Laat hem koud. Retro-vanalles? Aan hem niet besteed. Spelen met shoegaze-electronica? Waarom zou hij? Morrissey heeft vooral zijn eigen stijl. Die kennen we van The Smiths; jaren tachtig ten voeten uit; rinkelende gitaarmelodieén, cynische teksten en een stevige basis van bas en drums. Die lijn trekt hij ook zo ver mogelijk door op zijn soloalbums. Enkele uitstapjes naar glamrock (Your Arsenal) en rauwe progrock (Southpaw Grammar) daargelaten, weigert Morrissey ook maar de minste concessie te doen richting welke hype dan ook.

You Are the Quarry valt onder een nieuw te scheppen categorie, dandypop. Morrissey is namelijk een echte dandy geworden. Zijn onvervalst Engels accent raakt hij nimmer kwijt, het hoort natuurlijk bij de man. En die man loopt nog steeds heerlijk met het hart op zijn tong. Natuurlijk moet Amerika het ontgelden, Morrissey is een man die zijn mening wel even laat blijken, ook al is het misschien een open deur, nu is Morrissey aan de beurt: "In America / it brought you the hamburger / well America you know where / you can shove your hamburger" ('America Is Not the World'). Morrissey mag dan niet blij zijn met die buitenlandse politiek van de president aldaar, hij woont er en hij geniet er toch ook van: "And I love you / I just wish you'd stay where you is". Zo breit hij het voor zijn eigen rechtvaardigheidsgevoel weer recht in het refrein, want die villa in L.A. opgeven, dat doet hij liever niet.

De single 'Irish Blood, English Heart' is waar iedere Morrissey fan toch stiekem op gehoopt had. Een spannende opening met een repetitieve gitaarmelodie en Morrissey die het nummer spetterend inluidt met het refrein. Het is catchy, meeslepend en bovenal stevig. Een ophitsend nummer met een pakkend refrein en teksten die, here we go again, spugen op de Engelse politieke garde bestaande uit Labour en de Tories. Zo horen we het graag Mozza.

Na de lekkere binnenkomers van 'America Is Not the World' en 'Irish Blood, English Heart', is het tijd voor iets rustigers met 'I Have Forgiven Jesus' en 'Come Back to Camden', beiden een tandje lager, treuriger. Vooral 'Come Back to Camden' laat weer een trieste Morrissey horen, compleet met strijkers en een oplaaiend middenstuk met piano en een Morrissey die lekker ouderwets uithaalt. Dit is toch wel het nummer dat het minst in de Smiths-traditie staat. Een intieme lofzang waarbij geen exotisch, rinkelend gitaarloopje te horen is maar meeslepende piano- en strijkerarrangementen die leiden naar een soort rockballad, altijd op zijn Morrissey’s natuurlijk. 'How Could Anybody Possibly Know How I Feel', (die titel alleen al) grijpt terug naar good ol' Morrissey op zijn treurigst. Catchy is 'First of the Gang To Die', traditioneel; een vrolijk gitaardeuntje met pakkende vocale melodieën en immer cynische teksten. Daarna zakt het ietsje in, de klappers van het eerste deel worden hier niet meer geëvenaard. Het refrein van 'I Like You' is wel weer een hoogtepuntje, maar de coupletten halen het niet echt bij dat refrein.

Met 'You Know I Couldn't Last' kan hij het toch niet laten om even te knipogen naar de pers en laat hij horen dat het hem allemaal niet in de koude kleren is gaan zitten: "The critics who / Can't break you / They somehow help to make you / The critics who / Can't break you / Unwittingly they make you / So don't let the good days / Of the gold discs / Creep up and mug you / With evil legal eagles / You know I couldn't last / Accountants rampant / You know I couldn't last".

Morrissey laat weer van zich horen met een uitstekend album, en na diverse missers en een overvloed aan negatieve persaandacht lijkt het tij weer gekeerd. Misschien dat You Are the Quarry veel minder juichend was ontvangen als het slechts twee jaar na Maladjusted zou zijn uitgebracht. Meer van hetzelfde was dan misschien de uiteindelijke conclusie geweest. Nu, na ruim zeven jaar, wrijven we onze Smiths-koesterende handjes, salueren we Morrissey en ontvangen we You Are the Quarry als een come-back van formaat.

http://www.kindamuzik.net/recensie/morrissey/you-are-the-quarry/6126/
Meer Morrissey op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/morrissey