Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Meshuggah kreeg twee jaar terug wereldwijde bekendheid als de band van De Burenruzie. Het zoontje van Ozzy Osbourne gebruikte de muziek van de vier Zweden om zijn buren met succes mesjoche te krijgen. MTV zond uiteraard de beelden uit van het decibellengevecht en door de plotselinge aandacht kon Meshuggah mee met Ozzfest. Een hele prestatie voor een band die bekend staat als ontoegankelijk en ingewikkeld.
Het volwaardige album Catch 33 moet later dit jaar verschijnen. Als zoethoudertje voor de fans is er nu de mini-cd I. Schrik niet zodra de stereodisplay meldt dat er maar één song op het schijfje staat, want I klokt eenentwintig minuten. En verdomd, Meshuggah blijft eenentwintig minuten lang ook boeien.
Proberen uit te leggen wat de band precies doet, heeft geen zin. De muziek zit vaak tegen het onverklaarbare aan. De vreemde geluiden die uit de achtsnarige (!) gitaren worden gehaald zijn uniek. Voer dus voor gitaarfreaks. Muziekliefhebbers zullen vooral hun heil zoeken in de staccato riffs, die nog zwaarder - en groovyer - zijn uitgevallen dan op Nothing (2002). Dankzij de razendsnelle drumpartijen (is Frederik Haake een computer?) behoudt Meshuggah echter ook haar intensiteit. Dat komt niet vaak voor bij bands met extra technische bagage en die intensiteit maakt Meshuggah juist zo bijzonder. Bij het lichtelijk abrupte einde is het namelijk even uitpuffen voor je weer op Play drukt.
Laat ik echter niet teveel verklappen, I moet je zelf via de koptelefoon ervaren. Liefst met je ogen dicht. Na tig luisterbeurten word ik nog steeds verrast. Eenentwintig minuten is bij Meshuggah niet te lang. Eerder te kort. Verslavend.
http://www.kindamuzik.net/recensie/meshuggah/i-6926/6926/
Meer Meshuggah op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/meshuggah
Deel dit artikel: