http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Meshuggah, Scarve

Topband die over zijn hoogtepunt heen is.
06 juni 2005, Melkweg, Amsterdam (NL)

Publicatiedatum: 11 juni 2005

Ben je voorprogramma van een unieke band als Meshuggah, dan moet je van goede huize komen om indruk te maken. Scarve [foto boven] uit Frankrijk heeft er de grootste moeite mee. Het in grote getalen opgedraven publiek staat verveeld de verrichtingen van de thrashers gade te slaan. Een zeer kundige drummer en een stel degelijke gitaristen kunnen niet voorkomen dat Melkwegbezoekers regelmatig hun horloge raadplegen en nog maar eens een biertje halen. Het zal toch niet langer dan een half uur duren? De twee zangers, die overigens exact hetzelfde stemgeluid hebben, weigeren zich neer te leggen bij deze apathie en vragen doodleuk of we de vuisten de lucht in willen steken. Drie slapjes gebalde vuisten gaan daadwerkelijk de lucht in, en dat spreekt boekdelen.

Voordeel van zo’n dramatisch voorprogramma is dat Meshuggah [foto onder] nog beter uit de verf komt. Luid is het gejuich als de technische stoomwals op gang komt met een paar Chaosphere-nummers. Vroeg in de set zit ook ‘Soulburn’, van het onovertroffen Destroy, Erase, Improve. De stem van Jens Kidman klinkt als een klok, de achtsnarige gitaar van Fredrik Thorendal en de vijfsnarige bas van Peter Nordin als een onrustig pulserende, subsonische brom. Achter een grootse verzameling toms en bekkens verscholen zit de niet te stoppen motor van de Zweedse bende, drummer Thomas Haake. Dat hij niet voor niets een enorm drumstel heeft, bewijst hij door in elk nummer zijn hele arsenaal in te zetten, zonder de groove ook maar een moment uit het oog te verliezen. Een klasse apart.

Gaandeweg het optreden groeit echter mijn ongenoegen over de samengestelde setlist. Chasophere en Nothing komen ruimschoots aan bod. Zelfs twee composities uit Catch 33 worden gespeeld. Stiekem manifesteert het gemis aan materiaal van Destroy, Erase Improve, Contradictions Collapse en None zich als een langzaam opkomende koppijn. Het nieuwere werk is weliswaar niet slecht, maar mist de dynamiek waarmee Meshuggah in zijn beginjaren schitterde. Zulks wordt bevestigd als de band verplicht afsluit met ‘Future Breed Machine’. Alleen dat nummer brengt meer teweeg dan de rest van het optreden bij elkaar. Hoewel Meshuggah nog steeds de sterren van de hemel speelt, is het een teken aan de wand dat de band beter had gescoord met een set oud materiaal.