• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Manic Street Preachers | Lifeblood

Lifeblood luistert het lekker weg, maar wordt nergens memorabel.
CD, SME/Sony

Tekst: Wilko van Iperen

Publicatiedatum: 08 december 2004

Lifeblood heet het nieuwste album van de Manic Street Preachers. De jonge rebellen van weleer zijn inmiddels ook oude rotten geworden. Dat is te horen, want weg zijn de scherpe randjes. Ook verdwenen is de klaaglijke stijl van zanger James Bradfield. Maar er is ook genoeg bij het oude gebleven.

Niet weg te slaan zijn het politieke intellectualisme van Nicky Wire – hoewel nu, in plaats van de revolutie, onder andere de liefde voor Richard Nixon wordt bezongen – en de grootse popmelodieën. De Manic Street Preachers beheersen als geen ander de kunst om poprock naar een hoger plan te tillen. Lifeblood is aardig, maar grijpt nergens echt naar de keel, zeker niet op het tweede deel van dit album.

Lifeblood klinkt vooral erg mooi. ‘1985’ opent met de nodige kitscherige synthesizers, die we inmiddels gewoon zijn gaan vinden bij deze voormalige opstandige punkers. Dat de Manic Street Preachers je bij dit nummer toch uit de stoel weten te trekken om de volumeknop wat hoger te zetten ligt aan de meeslepende melodie. De melodieën redden meerdere nummers, maar over het algemeen wordt het allemaal uiteindelijk net iets te gezapig. Zo is ‘The Love of Richard Nixon’ een tamelijk saaie melodie met een, zo mogelijk nog saaiere, jaren tachtig elektro-invulling. Het kabbelt maar voort en komt nergens tot een hoogtepunt.

De eerste helft van Lifeblood is nog heel aardig te pruimen, met bijvoorbeeld ‘Empty Souls’, een popnummer met een groots refrein. De jaren tachtig waren door de hele plaat heen, inclusief Let’s Dance-achtige baslijnen. ‘A Song for Departure’, een van de nummers in kwestie, is hoe dan ook ontroerend. Wanneer de heren zelf in een vlaag van verstandverbijstering voor de lichtvoetigheid van Belle & Sebastian zijn gevallen, leidt dat tot het hoogtepunt van het album: ‘I Live to Fall Asleep’.

Bij het beluisteren van de tweede helft van Lifeblood blijkt simpelweg dat de Manic Street Preachers hun kruit al verschoten hebben. Zo is ‘Always/Never’ nog een fijne flirt met de Bowie uit de jaren tachtig, maar echt opgewonden word je er niet van, het geeft je hooguit een fijn gevoel. Volgens sommigen is dit het perfecte popalbum van de band uit Wales. Flauwekul. Lifeblood luistert lekker weg, maar wordt nergens memorabel.

http://www.kindamuzik.net/recensie/manic-street-preachers/lifeblood/8138/
Meer Manic Street Preachers op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/manic-street-preachers