• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Manic Street Preachers / Sleepers' Reign

De gemakkelijke weg.
28 april 2016, Efenaar, Eindhoven

Tekst: Guido de Greef

Beeld: Andre Schröder

Publicatiedatum: 29 april 2016

Het lijkt een wat vreemde keus voor Sleepers' Reign als supportact. Het gezelschap uit Herentals brengt een mix van dromerige en poppy newwavesongs met veel ruimte voor toetspartijen. Al verraden de spooky gitaargeluiden in een van de songs zelfs enige invloeden van The Verve. Sterke songs, die meer aandacht verdienen dan ze van het publiek krijgen.

De Manic Street Preachers [foto's] worden gezien als een exponent van The Welsh Wave: een subcategorie binnen de britpop, met bands als Catatonia, Super Furry Animals en Stereophonics als vaandeldragers. Maar eigenlijk waren de Manics er al veel eerder; het was echter pas met Everything Must Go dat de band op het juiste moment op de juiste plek was. Pretentieus en geëngageerd was de groep altijd al, maar op dat album werd die boodschap verpakt in de meest toegankelijke, behapbare songs uit de carrière: de vier singles, met 'A Design for Life' als bekendste track, haalden indertijd allemaal de Britse top 10. Reden voor het drietal om het twintigjarig jublieum van die plaat te vieren met een Europese clubtournee waarbij de eerste helft van het concert bestaat uit een integrale uitvoering van het album. Een slimme keus; de bekendste songs zijn strategisch over de plaat verdeeld. Nu valt nogmaals op wat voor een sterke selectie songs Everything Must Go telt; voor albumtracks als 'Enola/Alone' en 'No Surface All Feeling' zou menig britpopbandje anno 2016 een moord doen.

De band werkt zich geroutineerd door het album, met hier en daar een korte anekdote. Zo vertelt zanger James Dean Bradfield lachend dat de harp in het akoestische 'Small Black Flowers That Grow in the Sky' op het album wordt gespeeld door een harpiste die met Frank Sinatra heeft gewerkt. Al komen de harp, evenals de strijkers, vanavond uit een keyboard. Jammer. Het bandlid met de meeste rock 'n roll swagger is bassist Nicky Wire. Hij houdt heel het optreden z'n zonnebril op en staat licht mee te swingen, met op de achtergrond twee Welshe vlaggen.

Het is vooral interessant om twintig jaar later te zien hoe de tracks van Everything Must Go zich verhouden tot het latere werk. Zo is er makkelijk een lijn te trekken van de titelsong naar de galmende beachboysgitaartjes in het radiohitje 'So Why So Sad', vijf jaar later.

Bovenal is Everything Must Go het album waar de geest van Richey Edwards, het bandlid dat tijdens de opnames verdween, overheen hangt. Het zou daarom mooi zijn geweest om de tweede helft van het concert tracks van Journal for Plague Lovers te spelen, een album met nagelaten teksten van Edwards dat de groep in 2009 opnam. In plaats daarvan kiest de groep voor de gemakkelijk weg en speelt de hitjes, met de nadruk op het oudere werk: 'Motorcycle Emptiness', 'Suicide Is Painless', 'If You Tolerate This Your Children Will Be Next.' Alleen 'Walk Me to the Bridge' is van een recent album.

Waarmee de Manic Street Preachers impliciet toegeven zelf ook weinig heil in hun recente werk te zien, maar het publiek precies geven wat het wil horen.

http://www.kindamuzik.net/live/manic-street-preachers/manic-street-preachers-sleepers-reign/26680/
Meer Manic Street Preachers op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/manic-street-preachers