• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Magik Markers | A Panegyric to the Things I Do Not Understand

Magik Markers laten eindelijk horen uit welk fucked up hout ze gesneden zijn.
CD, Gulcher/Volcanic Tongue

Tekst: Joris Heemskerk

Publicatiedatum: 19 februari 2006

Voor ondergetekende was het Magik Markers-optreden tijdens het (K-raa-K)³ festival in 2005 een hoogtepunt in zijn concertbezoekend leventje. Een totale castratie van alle geldende normen en waarden die langzaam via Oasis en de NME onze perceptie van wat rock moet zijn, bezoedelden. Een drummer die met de precisie van afweergeschut een prehistorisch, tribaal ritme neerkwakt, een stoïcijnse bassiste die zonder blikken of blozen een bak vrijgevochten gitaarherrie uit haar instrument wiegt en een zangeres/gitariste die als een trippende Patti Smith, struikelend over snoeren en apparatuur één wordt met haar instrument. Kort samengevat: No fuckin’ Wave door de mangel en weer uitgekotst.

Sindsdien circuleren er een handvol bootlegs en wat officiële albums die een belabberde geluidskwaliteit met elkaar gemeen hebben. A Panegyric to the Things I Do Not Understand is wat dat betreft een frisse bries door hun eigen discografie. Alles is er, de gekte, het vrijgevochtene, de absolute eigenwijsheid, maar allemaal een stuk helderder opgenomen. A Panegyric to the Things I Do Not Understand is niks nieuws, niks ultiem vooruitstrevends. Het album is geworteld in de rock-’n-rollfundering zoals die is neergelegd door Chuck Berry, ondergescheten door The Stooges (“I’m your ramblin’ rose / I’m your Sister Anne”, hijgt ze op kant twee in de microfoon, knipogend naar MC5), uitgeleefd door noiserock-legenden als Harry Pussy en Sonic Youth en weer ondergescheten door bands als Sightings, Wolf Eyes en Hair Police. Wat je hier niet vindt is structuur, of, een liedje. Alles staat los van elkaar, de schrapende brok feedback die constant om de hoek loert, de freejazz-drums die wilde patronen herhalen.

Halverwege de ‘California’ kant valt alles ineens stil om ruimte te maken voor minimalistisch gefluit en gekwebbel, voordat de turbodiesel weer volle stoom vooruit kachelt onder het genot van luid ronkende gitaren en het lukrake gemompel van Elisa Ambroglio dat af en toe leidt tot echte zinnen die de romantiek van rock-’n-roll in zijn oervorm onderstrepen: “You’re my American woman / you’re my American thighs / …it’s a dark night in Vegas / it’s a dark night in Vegas / [. . .] I am not compassionate / I don’t like mercy / I will take your life”. Zuig daar maar eens lang en hard op, Pete Doherty. Veel dichter bij een puur Iggy Pop-shot gemengd met een lijn Ornette Coleman-snuif en wat Fushitsusha-acid kom je tegenwoordig niet meer. Dit is rock-’n-rolls Armageddon, in volle glorie.

http://www.kindamuzik.net/recensie/magik-markers/a-panegyric-to-the-things-i-do-not-understand/11963/
Meer Magik Markers op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/magik-markers