• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Magik Markers: de twisted apples van Sherwood Anderson

Ze maken “fucking versterkte folkmuziek”, weten niet hoe hun creaties ontstaan en vertegenwoordigen rock-’n-roll zoals deze in eerste instantie bedoeld was. Het zijn de Magik Markers, een trio uit Amerika dat je doet trillen op je benen, punk as fuck klinkt en niet geschikt is voor tere indie-zieltjes. Of misschien juist wel: “Laat mensen maar over de zeik raken van onze muziek, prachtig toch?”

Tekst: Rob van Leeuwen

Publicatiedatum: 27 april 2006

Er bestaat een foto van de Magik Markers waarop je het drietal in een koffiehuis ziet zitten, ondertussen sloom voor zich uitkijkend. Het is een verschrikkelijke momentopname, verzucht zangeres/gitariste Elisa Ambrogio (27). “Het ziet eruit als een doorsnee foto van een indierockband.”
Dat is niet de bedoeling, want even voor de duidelijkheid: een standaard rockband, dat zijn de Magik Markers niet. Een agressief en gevaarlijk gezelschap dat makkelijk uit te dagen is, dat zijn ze echter ook niet. “Wij kunnen ook rustig zijn, we vergeten het alleen wel eens.” Een jonge Belg dacht daar anders over: tijdens een concert van de band, een dag eerder in België, stak hij zijn middelvinger naar Elisa op, greep haar benen vast en gooide een bierglas naar haar hoofd. Hij wilde een rel schoppen. De zangeres was er niet van gediend: “Mensen denken soms dat we fucking punch monkeys zijn, maar ik ben niet de sadistische meid van je dromen. Er vinden wel eens gevechten plaats tijdens onze concerten, maar ik ben er niet de persoon naar om die te beginnen. Ik zorg liever voor een gevecht in je hersens.”

Kogel door je kop
Het is niet vreemd dat men op deze manier over de Magik Markers denkt. Op het laatste wapenfeit van de band, het album A Panegyric To the Things I Do Not Understand (2006), is behoorlijk confronterende muziek te horen en ook live gaan alle remmen los. Op verschillende plaatsen op het internet zijn filmpjes te zien waarin Elisa in trance het publiek bij de haren grijpt en ook foto’s van de zangeres met een bloedend hoofd circuleren volop. Zoals gezegd, de Magik Markers zijn geen standaard rock-’n-roll band. Elisa: “We zijn míjn soort rock-’n-roll band: dirty, fucking, donker en slecht.”

U heeft het misschien al door: Elisa wil haar woorden nog wel eens kracht bij zetten met het woord ‘fuck’. Een kort voorbeeld ter illustratie: al die fucking zogenaamde rockbandjes van tegenwoordig zijn nep en denken gitaar te kunnen spelen, maar Elisa bespeelt het instrument pas echt zoals het altijd was bedoeld. “Wat denk je dan? Dat The Charlatans de gitaar fucking correct bespelen? Of Good Charlotte? Ik jaag nog liever een kogel door mijn kop dan zo’n fucking cd te moeten beluisteren. Of wat dacht je van The Killers!?”

Vreemd, gekmakend beest
Voor wie nog nooit van de Magik Markers heeft gehoord: dit soort gitaarmuziek zul je inderdaad nooit van het trio horen. Het drietal cirkelt als een wervelwind vol feedback om je heen, jaagt je de stuipen op het lijf met hysterisch geschreeuw, zet je met verwilderende ritmes op het verkeerde been en combineert ondertussen het beste van Noise, No Wave, Captain Beefheart en Sonic Youth.
Samengevat: ze klinken nogal chaotisch, confronterend en angstaanjagend, maar tegelijkertijd als een fascinerend zooitje ongeregeld. Elisa is het daar echter niet mee eens: “Ik vind onze muziek niet fascinerend. Sterker nog, ik word er stapelgek van. Toch moet ik het maken, ik kan er niets aan doen.”

De dwangmatige jamsessie begint voor Elisa in 1999, als de Magik Markers voor het eerst bij elkaar komen. Bassiste Leah Quimby (28) en drummer Pete Nolan (30 of 31, dat weet Elisa niet zeker) besluiten samen muziek te gaan maken in de kelder. Leah probeert Elisa, die ze al kent sinds haar negende, te overtuigen dat ze zich bij hen aan moet sluiten. “Ik wilde eigenlijk niet meespelen, maar ze bleven me maar vragen. Ik ben gestart met muziek maken om Pete en Leah een plezier te doen.” Hoe de nummers tot stand komen, begrijpt ze nog steeds niet: “I don’t fucking know hoe we muziek maken. Als we samen spelen gebeuren er dingen die anders nooit gebeuren. We zijn een vreemd beest en maken elkaar ondertussen helemaal gek.”

R. Kelly is noise
Ook de rest van de wereld moet blijkbaar gek worden gemaakt, want de band brengt vanaf het begin een aantal tapes en cd-r’s met ruw materiaal in eigen beheer uit en gaat op tournee door Amerika, om deze uitgaven aan de man te brengen. Ze worden niet alleen opgemerkt door gitaarfreaks, marsmannen en doorgedraaide punkers, want op een dag koopt Thurston Moore (Sonic Youth) een tape bij Elisa. Het gevolg: de Magik Markers mogen als voorprogramma van deze legendarische feedbackkoningen langs de Oostkust touren en de lp I Trust My Guitar, Etc wordt uitgebracht op Moore’s label Ecstatic Peace.

Langzaam begint het trio naam te maken in de underground en ondertussen zoekt de pers naar de juiste omschrijvingen voor hun sound. Elisa vindt de vergelijking met acts als Teenage Jesus and the Jerks en Lydia Lunch onzin: “Noise komt meer in de buurt, maar dan nog: hoe kun je nou geen noise zijn? Twintig jaar geleden zou R. Kelly waarschijnlijk ook gezien worden als noise. Hoe je ons dan wel moet omschrijven? Als fucking versterkte folkmuziek.”

Op A Panegyric To the Things I Do Not Understand, het eerste album van het drietal dat op cd-formaat wordt uitgebracht, levert het prachtig martelmateriaal op, waar het Amerikaanse leger de Magik Markers vast en zeker dankbaar voor zal zijn. Aan de basis van de muziek staat het verlangen naar eerlijkheid en vernieuwing, zo laat Elisa verschillende keren doorschemeren tijdens het interview. “Het onmiskenbaar subjectieve en eerlijke, dat is wat me aantrekt in muziek.” En wat later in het gesprek: “Ik verveel me nooit op het podium. Ik wil nieuw zijn, iets nieuws proberen te maken. Als het klote is, dan geef ik daar niets om. Laat mensen maar over de zeik raken van onze muziek, prachtig toch? Dan posten ze maar kritiek op het internet, laat ze daarna maar een eigen band beginnen die bestaat uit feedback.” Ze zucht en vervolgt: “Ja, ik zou het fantastisch vinden om me nooit meer te vervelen.”

Twisted apples
Luisterend naar de Magik Markers zul je je in ieder geval nooit vervelen: het is een onvergetelijke ervaring, al zal de meerderheid van de luisteraars dit niet positief opvatten. Daarvoor klinkt het drietal te eigenzinnig, te dwars, te ongestructureerd en te rauw. Is het eigenlijk wel mooie muziek? “Wij drieën, die eenheid, dat is best mooi,” vindt Elisa. Ze denkt even na en vervolgt dan: “Onze muziek kan echt mooi zijn, soms is het zelfs de beste muziek die ooit heeft bestaan.”
Toch blijft de Magik Markers een ontoegankelijk gezelschap. Elisa zal de eerste zijn om dat toe te geven: “Ken je de schrijver Sherwood Anderson? Ik vind hem een genie, hij schreef in zijn boek ‘Winesburg, Ohio’ (1919) over zogenaamde twisted apples.” Deze appels, die eruit zien als lelijke, oude, bejaarde personen, groeien in de boomgaarden van Winesburg en worden afgewezen door de appelplukkers, maar de enkele voorbijganger die hun zoetheid wél herkent geniet van het heerlijke fruit. Elisa lacht: “Die twisted apples, dat zijn wij.”

foto 1 door Steffano Giovanni

http://www.kindamuzik.net/interview/magik-markers/magik-markers-de-twisted-apples-van-sherwood-anderson/12666/
Meer Magik Markers op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/magik-markers