http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Liars | Liars

Geen moeilijkdoenerij, geen meesterwerk.
CD, Mute/PIAS

Tekst: Sid Meuris

Publicatiedatum: 31 oktober 2007

In het kader van de actie 'Ons vangt u niet voor één of meerdere gaten' hebben Liars nog maar eens het stuur grondig omgegooid. Hun debuutplaat They Threw Us All in a Trench and Stuck a Monument on Top (2001) weigerde al om getypecast te worden als vrolijke punkfunk. Wie hun twee daaropvolgende platen te arty-farty vindt, wordt nu om de oren geslagen met lekker in het oor liggende songs.

Juich echter niet te vroeg, want zanger Angus Andrew kondigt voor volgende keer alweer een bruuske koersverandering aan. Verkijk je dus niet op de catchy single 'Plaster Casts of Everything' en andere sterk aan The Velvet Underground, The Jesus & Mary Chain of Beck refererende songs. Het blijven vreemde, onvoorspelbare rekels die geregeld een schuif lawaai opengooien.

Wat Liars voornamelijk mist is een gevoel van eenheid. In de ene song springen ze in de ene richting, voor de volgende rennen ze een andere kant op, en voor de daaropvolgende verschuilen ze zich in een greppel of achter een omgevallen vuilnisbak. Zeg wat je wil over They Were Wrong, So We Drowned (2004) of Drum's Not Dead (2006), maar het waren sterk uitgewerkte conceptplaten die een verhaal vertelden.

Op die albums stonden uiteraard tracks die enkel dienden om het geheel in de juiste richting te stuwen. Het is dus wel fijn dat elke song op Liars er staat, en geen context nodig heeft om indruk te maken. Wat ze van de vorige platen meegenomen hebben is de tribale ondertoon, maar de songstructuren zijn beter uitgewerkt, met minder oog voor de globale structuur van de plaat.

Enkele hoogtepunten: 'Clear Island', een lekker bezwerende stamper, meeslepend en dreigend. Het aan Sonic Youth schatplichtige kakofonische kinderliedje 'Pure Unevil'. En uiteraard voornoemde single; misschien wel hun beste song ooit. Maar geen moeilijkdoenerij dus, en bijgevolg geen meesterwerk; gewoon een fijn plaatje.