http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Liars | Drum’s Not Dead

Voo -fuckin’- doo.
CD, Mute/EMI

Tekst: Joris Heemskerk

Publicatiedatum: 11 februari 2006

Ze durven wel, die Liars. Werden ze rond 2000 nog getipt als retro-hipsters à la The Strokes, in 2004 werd al snel duidelijk dat de excentrieke band andere plannen had. Het tweede Liars album, They Were Wrong, So We Drowned, leek in de verste verte niet meer op die lederen-jekkies-rock. Geïnspireerd door Duitse hekserij, kraut en electronica trokken ze een dwars album uit de klei vol links- en rechtsstuiterende bizarro rock en electronica. Natuurlijk waren de meningen sterk verdeeld: 'afschuwelijke bak herrie' en 'heerlijke bak herrie' als directe tegenpolen.

Nu lijkt het erop dat dat album slechts een tussenstop was op de creatieve weg naar Drum’s Not Dead. Een mysterieuze aangelegenheid, gecentreerd rond de hardslagen (sic) van twee drummers (er is geen bassist) en Mt. Heart Attack en Drum, de twee persoonlijkheden van de band. Mt. Heart Attack moet doorgaan voor het conservatieve, onzekere deel van de band terwijl Drum de creatieve, assertieve kant moet voorstellen. Al lijkt dat op een tweespalt in het geluid van de band, dat is het niet. De twee ‘karakters’ zijn uitermate goed verenigbaar en verschillen in mijn oren zelfs nauwelijks. Door twee drummers is het tribal gevoel van Animal Collective niet ver weg, al is Drum’s Not Dead een stuk introverter dan Animal Collective’s feelgood pareltje Feels.

De dikke wand van percussie is continu aanwezig, gitaren suizen er bezwerend omheen en Andrews’ vocalen hebben meer weg van mantra’s dan van de snauwende punkvocalen die op de vorige twee albums te horen waren. ‘Drum and the Uncomfortable Can’ is het meest furieus, volle percussie en manisch snerende gitaren met daarachter de bezwerende punk-mantra’s van Andrews. ‘To Hold You, Drum’ klinkt als de Pop Group op downers en ‘Be Quiet Mt. Heart Attack’ is een doldwaze, perfecte opener met zijn krachtig marcherende drums die spontaan overgaan in de voodoorock van ‘Let’s Not Wrestle Mt. Heart Attack’.

Tip voor de mierenneuker: neem die redelijk belachelijke songtitels maar gewoon op de koop toe. Eenmaal ondergedompeld in de wereld van Drum en Mt. Heart Attack ben je ze zo weer vergeten en dans je in je nakie met de duivel in je ogen tot de zon weer ondergaat en de nacht je ziel ontvoert.