http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Jolie Holland | Escondida

Texaanse dagdromeres verkent de duistere wereld van de jazz.
CD, Anti/Epitaph

Tekst: Maurice Dielemans

Publicatiedatum: 29 april 2004

U kent ongetwijfeld de charmante Jolie Holland van haar uitstekende solodebuutplaat Catalpa, waarmee de Texaanse op verrassende wijze aan de oppervlakte verscheen. Een goed jaar na datum heeft de in duistere en sombere plattelandsliedjes gespecialiseerde folkzangeres een nieuwe plaat uit.
Escondida, Spaans voor "verborgen", is een heel andere plaat dan de bejubelde voorganger en moet gezien worden als het eigenlijke debuut van Jolie Holland. Want dat Catalpa een schitterende plaat is, neemt niet weg dat het slechts gaat om een verzameling vroege probeersels. Het was ook nooit de bedoeling om Catalpa officieel in roulatie te brengen.

Waar de geheimzinnige liedjes van Catalpa vrijwel direct vanuit een krakende schommelstoel op de waranda in uw nederige oren worden toegefluisterd, gaat Holland met de opvolger een heel andere richting op. Van de houten waranda van haar schilderachtig huisje in het midden van een verlaten prairie neemt ze ons mee door de nauwe en smerige steegjes van de grote stad. In de eerste helft belanden we in een halfdonkere kroeg, waar de ventilator ratelt en een vieze rookgeur voortdurend in de lucht hangt. Aan de bar buigt Tom Waits zich over een glas whisky. Jolie Holland belandt met Escondida in een wereld van verbitterde dronkelappen, eeuwig romantiserende kunstenaars en jazz-zangeressen met zware mannenstemmen. Het dromende arbeidersmeisje met akoestische gitaar en accordeon op de waranda van haar ouderlijk huis is in één klap wakker geworden als volwassen vrouw. Het is eerlijk gezegd ook heel even schrikken als we constateren dat de krakkemikkige gitaarliedjes plaats hebben gemaakt voor een smetteloos studiogeluid.

In tien zelfgemaakte liedjes en twee traditionele folkliederen, de Engelse song 'Mad Tom of Bedlam' en het burgeroorlogslied 'Faded Coat of Blue', kruipt Jolie Holland voorzichtig in de stijlvolle huid van Billie Holiday. 'Old Fashioned Morphine' en 'Amen' zijn haast klassieke jazzsongs, waarbij het gekwelde boerinnenstemmetje een ongewone samenwerking aangaat met blaasinstrumenten en een huppelend pianodeuntje. Escondida is zonder meer een sfeerplaat, totdat het kleine meisje opeens zingt: "You motherfucker, I wanted you".

Soms werkt Holland wel een heel klein beetje op de zenuwen met haar onvaste en lieflijke zangstemmetje, maar als het tempo iets wordt opgeschroefd met 'Poor Girl's Blues' en het countrygetinte 'Good Bye California', dan zit Jolie Holland opeens weer op het niveau van haar officieuze debuut, Catalpa. Escondida is voor een groot deel een mooie plaat, maar eerlijk gezegd hebben we nooit reikhalzend uitgekeken naar een vrouwelijke Tom Waits en stiekem vinden we de rammelende Holland toch een stuk leuker.

Aankomende zondag (2 mei) zal Jolie Holland optreden in Paradiso in Amsterdam. Dit middagconcert begint om 16.00 uur.