Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Johnny Dowd, alias de zingende verhuizer, laat weer eens wat zich horen. Nadat hij in 1997 op late leeftijd debuteerde met de cd Wrong Side of Memphis, een plaat vol grimmige en kale folksongs, heeft hij nooit hetzelfde album uitgebracht. En dat is toch best knap voor iemand die naar eigen zeggen geen enkel muzikaal talent heeft. Zingen heeft hij nooit zo gekund en gitaarspelen is iets wat hij zich tijdens zijn vele optredens eigen heeft gemaakt.
Ook met dit behoorlijk chaotische album begeeft de maniakale zanger zich weer op allerlei nieuwe terreinen en in donkere steegjes. Door die ongegeneerd knauwende kraaienzang en de vaak duivelse thematiek blijft alles overigens wel een akelig americana-accent houden. Als je je misschien afvraagt hoe een dominee met een beatbox klinkt, dan geeft de spoken word van 'The Devil Don't Bother Me' een goed idee. De houterige hiphop in 'White Dolemite', met wulpse zang van Anna Coogan, klinkt als een smerige brei van The Cramps, Tom Waits en een anonieme straatrapper uit het getto van New Orleans. 'Dear John Letter' is keiharde techno voor rednecks. Je kunt het op z'n minst fascinerend vinden.
Als er nog niet zoiets als industriële countrymuziek bestaat, dan heeft Johnny Dowd het uitgevonden op That's Your Wife on the Back of My Horse.. Voor de gemiddelde americanaliefhebber zal dit klinken als Metal Machine Music van Lou Reed of voor mijn part Draaiorgel De Arabier achterstevoren. Ergens in deze gekke wereld moet er iemand zijn de genialiteit van deze doldwaze capriolen inziet. Als er in een museum plek is voor een pindakaasvloer, dan zal er ook wel iemand zijn die zich over Johnny Dowd gaat ontfermen.
http://www.kindamuzik.net/recensie/johnny-dowd/that-s-your-wife-on-the-back-of-my-horse/25790/
Meer Johnny Dowd op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/johnny-dowd
Deel dit artikel: