Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Het was ergens in mei 2012 dat Gabriel Roth, de baas van het Daptone label, tegen KindaMuzik zei dat hij liever alleen met zijn eigen soulzangers werkt daar in Brooklyn, maar dat hij, na Amy Winehouse, wel een uitzondering wil maken voor James Hunter. En zie hier het resultaat van de beste Britse soulzanger (na Van Morrison) met de geprezen purist uit New York die het alias Bosco Mann gebruikt als hij produceert.
Twee opvallende ontwikkelingen doen zich voor ten opzichte van het bekende oeuvre van Hunter, dat neerkomt op de twee straffe soulplaten People Gonna Talk uit 2006 en The Hard Way uit 2008. De eerste verandering is die sound van Bosco Mann, gortdroog, bloedje ouderwets, stijlvast en tijdloos. Alsof alles in een huiskamer is opgenomen en dat is het vermoedelijk ook, op van die enorme analoge bandrecorders.
De tweede verandering ligt bij Hunter zelf en die gaat over zijn stem. Die is wat aan het aftakelen en voordat u nu wegzapt zeggen we u vast dat dit goed nieuws is. Op zijn vorige platen en ook op het podium ging Hunter alles vaak een beetje te gemakkelijk af, hij was een stilist die overal doorheen gleed met een bijna gelikte manier van begaafd zingen. Dat is voorbij. Hunters stem breekt nu soms of kraakt en klinkt donkerder dan we gewend zijn.
Ideale combinatie feitelijk: die puristische en gortdroge aanpak van Roth a.k.a. Bosco Mann en de huidige doorleefdheid in Hunters zang. En de songs? Gewoon weer klasse. Ze klinken alsof ze een halve eeuw oud zijn, wat een compliment is in de soulmuziek. Hunters eerste platen zijn prettig in het gehoor liggende inkomers, met Minute by Minute gaat Hunters carrière pas echt spannend worden.
http://www.kindamuzik.net/recensie/james-hunter/minute-by-minute/23847/
Meer James Hunter op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/james-hunter
Deel dit artikel: