http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Interpol | Interpol

verveeld en versuft.
CD, Soft Limit/V2

Tekst: Niek Hofstetter

Publicatiedatum: 16 september 2010

Interpol was jarenlang de moderne vaandeldrager van ijzige, bijkans depressieve deunen, die de doorgewinterde muziekkenner aan donkere dagen van de late jaren zeventig deden denken. Hun weergaloze debuut Turn on the Bright Lights (2002) zette een toon, was een inspiratie voor andere bands - terwijl alle nieuwe wavebands zeiden dat ze Joy Division helemaal 'het einde' vonden - en werd tot nog toe nooit door één volger overtroffen.

Ook niet door de band zelf. Sterker nog, vanaf Antics (2004) ging het - plat gezegd - bergafwaarts. De nieuwe plaat Interpol is daar wederom een bewijs van. Voorganger Our Love to Admire (2007) kon met de single 'The Heinrich Maneuver' maar één keer dat fijne hoge niveau halen. Ook nu kun je vaststellen: de messcherpe gitaarpartijen, het ultrastrakke baswerk en de rake maar kille zanglijnen, die al vanaf Antics afnamen, komen nauwelijks voor op Interpol.

Alleen 'Lights', tevens de vooruitgesnelde single, kan echt overtuigen. De rest van de plaat blijft achter op het niveau dat Interpol kan halen. Het gaat te ver om dit op te hangen aan het vertrek van sterbassist Carlos Dengler. Hij vertrok - te veel afgeleid door nevenprojecten - tijdens het opnameproces van Interpol, maar de songs waarbij hij inbreng had, kunnen het vuur van de band nauwelijks aanwakkeren. Ook de anders zo interessante baslijnen van Dengler zijn dit keer kleurloos.

De plaat blijft te veel in het luchtledige. Neem bijvoorbeeld 'Memory Serves'. Net zoals altijd zoekt de band naar sfeer, vindt die meerdere malen en blijft er veelvuldig in hangen, maar ze doen er te weinig mee. Het is een logge kolos, waarin Interpol verveeld overkomt. Klinkt Interpol dan volledig uitgeblust? Nee hoor, naast 'Lights', heb je nog het fellere 'Barricade' en het lichtpuntje 'The Undoing', als aangename afsluiter. Maar dat is voor een band als deze niet voldoende. Paul Banks en de zijnen laten zich op Interpol niet van hun sterkste kant zien. En dat is best jammer.