• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Interpol

New Yorkers pakken publiek bij de strot met gedreven Greatest Hits-show.
23 januari 2015, Heineken Music Hall, Amsterdam

Tekst: Tom Leistra

Beeld: Jan Mulders

Publicatiedatum: 25 januari 2015

Interpol [foto's boven] heeft een roerige tien jaar achter de rug. Na het verschijnen van het legendarische en ijzig melancholische Turn On the Bright Lights en de wat minder duistere hitplaat Antics leek de koek al op voor de New Yorkse indiegrootheden, wat leidde tot twee minder succesvolle albums die gebukt gingen onder een schrijnend gebrek aan urgentie. In 2010 sloeg de band een redelijke flater met de plaat Interpol, en de voorkant – de naam Interpol die in vele stukken uiteenbarst – leek boekdelen te spreken. Na afronding van het album verliet de o zo belangrijke bassist en boegbeeld Carlos Dengler de band en leek niets totale ontbinding in de weg te staan. Vorig jaar echter werd de weg omhoog weer voorzichtig ingezet met El Pintor, waarop de band als drietal laat horen dat het heilige vuur toch nog niet helemaal is uitgedoofd. Wat vergane glorie leek is anno 2015 omgebogen tot een heuse no-nonsense rockmachine die hit na hit afvuurt zonder aan integriteit in te boeten.

De HMH heeft vanavond de eer gastheer te zijn voor het eerste optreden dat de heren in 2015 geven. Opgewarmd door de bizarre industriële noiserock van HEALTH [foto onder]betreedt het drietal in hun typerende nette en zwarte klederdracht het podium, bijgestaan door een extra bassist en toetsenist. Zanger Paul Banks neemt op het album de bas op zich, maar live heeft hij blijkbaar toch liever een gitaar om zijn hals hangen. Tourbassist Brad Truax heeft een wat minder extraverte uitstraling dan de onvervangbare Carlos Dengler – en dan de constant headbangende bassist van voorprogramma HEALTH – maar voert zijn taak gedienstig en geconcentreerd uit. Voor aanvang doet de achterzijde van het podium met het door rode lampen bijgelichte scherm voor een zwart doek sterk denken aan de cover van debuut Turn On the Bright Lights. Dat geeft de fan van het eerste uur moed, en hij krijgt gelijk. Ook al verschijnen al spoedig de twee handen van El Pintor in beeld en speelt de band ook een aantal nummers van dit nieuwe album – wat meer rechttoe rechtaan rock met voorspelbaardere refreintjes, maar wel met veel energie en klasse uitgevoerd – gaat Interpol duidelijk voor een Greatest Hits-show waarbij de focus vooral op de beginjaren ligt. Bij sommige bands is zoiets een bloedeloze en ongeïnspireerde herhalingsoefening, maar vanaf de eerste noten van 'Say Hello to The Angels' blijkt dat deze vlieger voor Interpol niet opgaat. Het geluid staat perfect, Banks is bizar goed bij stem, de gitaar van Daniel Kessler klieft als vanouds door de oorschelp en drummer Sam Fogarino drumt gedreven en stuwend.

Ook al vielen sommige albums als geheel wat tegen, de band heeft er voor gekozen om van iedere plaat juist die knallers te spelen die wel een snaar weten te raken. Dus komt 'Rest My Chemistry' langs, met die verwoestende logge openingsriff. En het langzaam richting een heerlijke meezingclimax sleurende 'Lights' van het verder wat rustigere Interpol. Wat pakken de kippenvelstem van Banks en de hoge iel scheurende gitaar van Kessler het publiek toch aangenaam bij de strot in onvervalste indierockklassiekers als 'NYC', 'PDA' en 'Slow Hands'. De gezichtsuitdrukkingen van Banks zeggen genoeg: tijdens de nummers in een gepijnigde grimas, om daarna breeduit grijnzend de zaal in te kijken. Na het overdonderende 'Stella Was a Diver and She Was Always Down' is het feest voorbij en gaan de lichten aan. Het moge duidelijk zijn: Interpol is herrezen uit de eigen as en heeft de lol en passie weer te pakken.

http://www.kindamuzik.net/live/interpol/interpol-3969/25650/
Meer Interpol op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/interpol